بزرگنمايي:

راه ترقی - شرق / متن پیش رو در شرق منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
علی صوفی، وزیر تعاون در دولت اصلاحات و عضو شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان که در انتخابات مجلس یازدهم رد صلاحیت شد، در گفت‌وگو با خبرآنلاین به بررسی نتایج انتخابات پرداخته و گفته پیروزی اصولگرایان در غیبت اصلاح‌طلبان رقم خورد. خلاصه این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.
‌کاهش مشارکت در انتخابات موضوع غیرمنتظره‌ای نبود و از همان سال 96 که اعتراضات به وضعیت اقتصادی و معیشتی شکل گرفت، می‌شد حدس زد که وضعیت مشارکت در یازدهمین انتخابات مجلس با آنچه در ادوار قبل شاهدش بودیم، متفاوت باشد. در حقیقت از سال 96 مردم در اعتراضات علیه گرانی و اوضاع بد معیشتی شعار می‌دادند؛ یعنی تا آن زمان همه اعتراضات رنگ‌وبوی سیاسی و شعارهای مشخصی داشت که اوج آن سال 88 بود اما در سال 96 یک‌دفعه یک اعتراضاتی رقم خورد که ماهیتا متفاوت بود و شرکت‌کنندگان و کسانی که در اعتراضات خیابانی حضور داشتند، جنسشان سیاسی نبود و با قبلی‌ها متفاوت بودند. شعارها همه نشان می‌داد که مردم ‌نگران وضع موجود هستند و این را دارند به مسئولان اعلام می‌کنند. از سوی دیگر قریب به 90 درصد کاندیداهای اصلاح‌طلب رد صلاحیت شدند؛ اساسا آنها در انتخابات ظهور و بروزی نداشتند، بنابراین طبیعی بود که در چنین وضعیتی اصولگرایان پیروز میدان باشند.
‌ در سال 94 مردم در انتخابات مشارکت کردند و اصولگرایان و اصلاح‌طلبان با تمام نیرو وارد صحنه شدند، ازاین‌رو بود که نرخ مشارکت افزایش پیدا کرد و آرا در یک فضای رقابتی متوجه دو لیست اصلاح‌طلب و اصولگرا شد. در آن انتخابات اصولگرایان همان رأی سنتی خودشان را داشتند که به‌هرحال قابل‌توجه است اما آن چیزی که سرنوشت انتخابات را مشخص کرد، رأی اصلاح‌طلبان در کنار آرای خاکستری بود. مردم آمدند و آن آرای خاکستری باعث شد که رأی اصلاح‌طلبان کاملا از اصولگرایان بیشتر شود. طبیعی بود در آنجا سقف رأی اصلاح‌طلبان آن‌قدر بالا رود که اصولگرایان عقب بمانند؛ عقب‌ماندن اصولگرایان به این معنی بود که آنها در این رقابت پیروز نشدند اما به معنی عدم مشارکت اصولگرایان نبود.
‌در این انتخابات مردم تصمیمشان بر این بود که در انتخابات شرکت نکنند و این تصمیم دو جنبه داشت؛ یک جنبه آن از سر نارضایتی و سرخوردگی بود و جنبه دیگر آن اعتراض مدنی بود و مردم می‌خواستند اعتراض خودشان را ‌ نشان دهند؛ بنابراین در اینجا می‌بینیم که آرای اصلاح‌طلبان به‌شدت پایین آمد، مثلا آرای آقای محجوب. با اینکه خانه کارگر یک آرای مشخصی دارد و باید در اینجا خودش را نشان می‌داد ولی آرای آقای محجوب خیلی پایین آمده است و این نشان می‌دهد حتی کارگرها هم شرکت نکردند.
‌اصولگرایان همیشه بر اساس آن خصلت تمامیت‌خواهی‌شان، می‌خواهند تمام ارکان قدرت را در اختیار بگیرند و با ابزارهایی که در اختیار دارند، معمولا قاعده بازی را هم برهم می‌زنند. نتیجه همین انتخابات هم از قبل مشخص بود.
‌ 1400 هم همین است، فقط ممکن است اینها کمی سخت‌تر عمل کنند و ریسک سال 92 را هم نکنند؛ یعنی حتی اگر دکتر عارف هم کاندیدا شود، ممکن است به شکلی عذر او را هم بخواهند، یا اگر آقای جهانگیری می‌خواهد کاندیدا شود، به او اجازه ندهند.
‌اصلاح‌طلبان هم حتما منفعل نمی‌نشینند که ببینند در سال 1400 چه خواهد شد. اصلاح‌طلبان هم از الان سعی می‌کنند کاندیداهای خودشان را مشخص کنند و روی آنها کار و برای انتخابات 1400 برنامه اعلام کنند و سعی می‌کنند با مردم در تماس باشند و گفتمان مردمی خودشان را سامان‌دهی می‌کنند. اصلاح‌‌طلبان با ابزارها و نهاد‌های مدنی‌ای که در اختیار دارند و احزابی که هستند و شورای عالی سیاست‌گذاری و... راه خودشان را ادامه می‌دهند و کاندیداهای خودشان را اعلام می‌کنند. اگر این کاندیداها را پذیرفتند، یک رقابتی شکل می‌گیرد و اگر نپذیرفتند، مثل این‌دفعه انتخاباتی بدون رقیب می‌شود و به‌هرحال تکلیف مردم هم مشخص می‌شود.
‌وقتی اصولگرایان می‌آیند، متأسفانه سهم مردم را ‌ کنار می‌گذارند و خودشان را نماینده مردم نمی‌دانند.‌