بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران ورزشی / متن پیش رو در ایران ورزشی منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
احسان محمدی/ «فقر، احمق می‌کند» نام کتابی است که در ایران با استقبال مواجه شده است. طرز فکری قدیمی می‌گوید: افراد فقیر به این خاطر فقیرند که تصمیمات بدی می‌گیرند اما سندهیل مولاینیتن استاد اقتصاد دانشگاه هاروارد و الدار شفیر استاد روان‌شناسی دانشگاه تاد، نویسندگان کتاب این مسأله را رد می‌کنند. از نظر آنها ماجرا کاملاً برعکس است و در واقع افراد به این خاطر تصمیمات بدی می‌گیرند که فقیر هستند.
مجموعه واکنش‌های پساکرونایی بسیاری از چهره‌های تاثیرگذار در فوتبال و لیگ ایران هم نشان از «فقر» می‌دهد. فقر اندیشه، فقر ایده، فقر خلاقیت اما وفور فحش و پرخاش و توهین و تحقیر و لجبازی!
مدت‌هاست که خبرهای ضد و نقیض و موافقت‌ها و مخالفت‌ها در مورد شروع یا عدم شروع لیگ همه را خسته کرده است اما فارغ از زمین فوتبال، انگار همه روی برگزاری بازی‌ها بدون تماشاگر توافق کرده‌اند. بدون هیچ ایده جایگزینی. این در حالی است که هر روز در لیگ‌های اروپایی کسانی تلاش می‌کنند تا ایده‌هایی برای جذاب‌تر کردن بازی‌ها ارائه کنند. از پخش صدای هواداران تا قرار دادن پوستر آنها روی سکوها.
ایده تازه‌ای هم مطرح‌ شده است که با استفاده از نمایشگرهای غول‌آسا، واکنش هوادارانی که در خانه نشسته‌اند در لحظه به ورزشگاه منتقل شود. یعنی آنها به ‌صورت مجازی در ورزشگاه باشند، هم چهره‌شان دیده شود و هم صدایشان به گوش برسد. درست وقتی‌ که در خانه نشسته‌اند و دارند چیپس می‌خورند و جیغ می‌کشند.
آخرین ایده‌ای که اینجا حتی در سطح یک جمله طرح‌ شده و شما شنیده‌اید چیست؟ بسیاری از ما معتقدیم که ایرانی‌ها باهوش‌ترین مردم دنیا هستند و برای مثال اسم چند نفر که در ناسا و گوگل کار می‌کنند را ردیف می‌کنیم که بگوییم این هم سند! اما چرا از این‌ همه خلاقیت حتی در حد یک عکس، یک ایده دوخطی، یک پیشنهاد نشانی نیست؟
بهانه‌های کلیشه‌ای مثل «امکانات نداریم» و «بودجه نیست» را بگذارید کنار! مثلاً ایده پرینت گرفتن از عکس هوادار و چسباندن آن به صندلی در ورزشگاه - حتی اگر هیچ‌وقت عملی نشود- به کارگروه و اتاق فکر و بودجه و ... نیاز دارد؟
«فقر» همیشه به جیب ربط ندارد. قبول کنیم که در این مهر و موم‌ها در فوتبال هم «خلاقیتی» نداشته‌ایم. البته اگر انصاف داشته باشم باید بگویم در زمینه خلق لقب و فحش و توهین انصافاً آنقدر رویش داشته‌ایم که حتی می‌شود به لیگ‌های بزرگ دنیا هوادار صادر کرد!
اینکه فقر احمق می‌کند یا نمی‌کند می‌تواند دستمایه بحث‌های طولانی در دانشکده‌های اقتصاد شود اما چرا این‌ همه در زمینه خلق ایده‌های تازه در حوزه فوتبال دستمان خالی است؟ از مدیرهای پرمدعا تا هوادارهای پرشور و ما روزنامه‌نگاران همیشه منتقد. بسیاری از ما در ایراد گرفتن فوق‌العاده‌ایم و دکترا داریم اما در پیشنهاد دادن حتی سیکل هم نداریم!