بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران / « زدن ماسک حق عمومی است » عنوان ستون "اول دفتر" روزنامه ایران است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
ماجـــرای کـــــرونــــا در ایران بسیار متفاوت از کشورهای دیگر شده است، کافی است به این دو رقم اشاره کنیم. بالاترین مبتلایان موج اول کرونا در ایران در تاریخ 10 فروردین ماه و برابر 3186 نفر بود که طی فقط یک ماه به حداقل خود یعنی 802 نفر در اواسط اردیبهشت رسید. ولی طولی نکشید که روند آن افزایشی شد به‌طوری که یک ماه بعد یعنی در نیمه خرداد دو باره حداکثر شد و به 3574 مورد رسید و طی یک ماه گذشته شواهدی از کاهش دوباره نشان نمی‌دهد و همچنان تعداد بستری‌شدگان در حال افزایش است. مشابه این روند با یک فاصله 20 روزه برای تعداد فوت‌شدگان نیز صادق است. این ارقام برای ایتالیا که به نسبت شبیه ایران است چه وضعی دارد؟ بیشترین مبتلا در 6 فروردین، تقریباً همزمان با ایران است که به رقم 6553 نفر رسید. از آن زمان تاکنون یعنی بیش از 3 ماه است که روند تعداد مبتلایان کاهنده است و در روزهای اخیر به حول و حوش 130 نفر مبتلا رسیده است که تاکنون هیچ شاهدی مبنی بر افزایش مجدد آن دیده نمی‌شود.
این وضع در مورد اسپانیا نیز صادق است. شاید فقط ایالات متحده است که وضعیت مشابهی با ایران دارد. آنان یک ماه بعد از ایران به نقطه اوج رسیدند و پس از یک کاهش ملموس و نه کامل(مثل ایران) دو باره در سه هفته اخیر روند افزایشی را طی کرده‌اند و از گذشته نیز تعداد بیشتری مبتلا شده‌اند.
پرسش این است که علت این وضعیت چیست؟ حتماً علل گوناگونی دارد. ولی شاید بتوان یک وجه مشترک مهم یافت که در کشورهای دیگر کمتر دیده می‌شود. ساده‌گیری ماجرا و تشتت در میزان اهمیت دادن به موضوع، بویژه در حوزه جامعه و رسانه.
در ایالات متحده بی‌توجهی بسیاری از مردم بویژه طرفداران ترامپ موجب شیوع دوباره شده است. بخشی از این بی‌تفاوتی عمدی و ناشی از اصرار بر عدم رعایت مقررات است. ولی در ایران شاید با این شکل ماجرا مواجه نیستیم ولی با بی‌توجهی غیر عمد و از روی سهل‌انگاری مواجه هستیم. ریشه این بی‌توجهی‌ها نه فقط در فرهنگ بخشی از جامعه ما است، بلکه از زاویه حقوقی نیز مسأله مهم است.
اینکه نگاه ما به حقوق دیگران چگونه است؟ باید نسبت به ضوابط رعایت ایمنی مربوط به کرونا بسیار حساس بود. کرونا یک میکروب یا ویروس عادی نیست که فقط فرد را در خطر قرار دهد. مثلاً خوردن غذای آلوده، فرد را بیمار می‌کند. ولی مبتلا شدن به کرونا، در درجه اول مسأله عمومی و تضییع‌کننده حقوق دیگران است. از این‌رو رعایت احتیاطات مربوط به آن یک انتخاب نیست، بلکه یک الزام حقوقی است. با خواهش و تمنا و نصیحت نمی‌توان مسأله را حل کرد. همان طور که با خاطی از قانون برخورد می‌شود باید با کسانی که این الزامات را رعایت نمی‌کنند برخورد کرد. زدن ماسک از جمله این موارد است. شاید در ابتدای شیوع این بیماری ماسک به اندازه کافی نبود، ولی اکنون به طور نسبی در دسترس است و باید به‌عنوان یک الزام قانونی با آن برخورد کرد. بویژه آنکه مطالعات نشان می‌دهد که بیشترین نقش را در جلوگیری از انتشار کرونا، زدن ماسک عهده‌دار است. امیدواریم با همین اقدامات به ظاهر عادی ولی مهم بتوان جلوی افزایش بیشتر این بیماری را گرفت.