بزرگنمايي:

راه ترقی - خراسان / اول اسفند که ورود کرونا به کشور رسما اعلام شد، هیچ گاه تصورش را هم نمی کردیم که در پنجمین ماه شیوع، عدد جان باختگانش به 13 هزار نفر برسد.
سخنگوی وزارت بهداشت، ظهر دیروز هنگام اعلام هر روزه آمار 24 ساعته مبتلایان و قربانیان کرونا عدد کلی جان باختگان کووید19 را 13هزارو32 نفر اعلام کرد. اگر به واکنش خودمان در روزهای گذشته و هنگامی که با آمار روزانه فوتی ها و مبتلایان مواجه می شدیم رجوع کنیم، در می یابیم چندان از این عدد و رقم ها ککمان نمی گزد و انگار برایمان عادی شده است. شاید 4-5 روز قبل که جان باختگان روزانه کرونا با عدد 221 نفر در 24 ساعت رکورد شکست، برخی از ما سری به تاسف تکان دادیم اما احتمالا خیلی زود فراموشش کردیم. واقعیت این است که در جریان فوت این هموطنانمان، هزاران خانواده و هزاران نفر در مجموعه کادر درمانی شامل پزشکان و پرستاران سخت ترین روزها و شرایط را گذرانده اند و می گذرانند. اتفاقی که احتمالا بسیاری از ما فقط خبری کلی از آن شنیده ایم یا می شنویم.
غربت خانواده های سوگوار
در کنار این اعداد و ارقام که روز به روز هولناک تر می شود، این خانواده های متوفیان کرونا هستند که به دلیل نبود امکان و اجازه برگزاری آیین های تشییع و ترحیم، در شرایطی همراه با غم و غربت به سر می برند. قبلا برگزاری همین مراسم ترحیم و ابراز همدردی آشنایان و دوستان وسیله تسلای خاطر بازماندگان می شد اما اکنون شرایط متفاوت شده است و ایرانیان در حال گذراندن تجربه ای جدید هستند.
شمار قربانیان در کانال 200
طی دو هفته اخیر تا روز گذشته، آمار روزانه قربانیان کم و بیش در کانال 200 قرار گرفته است و طبق هشدارهای وزارت بهداشت مبنی بر این که پاییز و زمستان پیش رو، همراه با شرایط سخت تر و شیوع بیشتر خواهد بود، مشخص نیست
آیا خودمان را باید برای عددهای هولناک تر آماده کنیم یا این که این ویروس وحشی دست از سر ما بر می دارد. در عین حال کاهش آسیب ها و مخاطرات این ویروس، به نوع زندگی و مواجهه ما با آن بستگی دارد و راهی نیست جز این که به قواعد بازی تلخ کرونا تن دهیم و با رعایت بهداشت فردی و اجتماعی از آسیب هایش بکاهیم.
واقعا بی تفاوت شده ایم؟
درباره این که آیا این عدد و رقم های مرگ و میر برایمان عادی شده است یا نه و این که اساسا جامعه ایرانی اکنون در چه شرایطی به سر می برد، با دکتر امان ا... قرائی مقدم جامعه شناس و استاد دانشگاه هم کلام می شوم.
آقای قرائی مقدم در یک نگاه کلی به نظریه «سوروکین» جامعه شناس مشهور درباره نظامات و ادوار جهان اشاره و گوشزد می کند که به نظر جهان اکنون در دوران «حسی و مادی» خود قرار دارد و اقتضای این دوران هم «کم تفاوتی» افراد به یکدیگر است.
این جامعه شناس برجسته درباره این ویژگی جهان معاصر برایم این طور می گوید: اقتضای این جهان به ویژه در شرایط زندگی صنعتی و در کلان شهرها این است که آدم ها با یکدیگر شبیه روبات برخورد می کنند. مثلا در کوچه و خیابان از کنار هم عبور می کنند اما کمترین توجهی به هم ندارند.
در واقع اولین آسیب کم رنگ شدن معنویات و بروز بیشتر مادیات در این جوامع، همین کم تفاوتی یا بی تفاوتی است.
آقای قرائی مقدم اگرچه این ویژگی ها را برای جهان امروز بر می شمارد اما می گوید: هنوز نمی توان در خصوص جامعه ایرانی به قطع و یقین گفت که برای نمونه نسبت به این اعداد و ارقام قربانیان کرونا کاملا بی تفاوت است. مثلا دیروز اعلام کردند تهرانی ها اکنون نسبت به روزهای قبل 50 درصد بیشتر از ماسک استفاده می کنند، یعنی این جامعه با شنیدن آمار مرگ و میر حساس تر و به نوعی دچار دلهره و ترس شده است ضمن این که بخش قابل توجهی از جامعه را در رسانه تلویزیون و فضای مجازی می بینیم که نسبت به موضوع حساس تر شده و مدام در حال هشدار و انذارند. از طرفی هم به قول ژان پل سارتر انسان نمی تواند غم دیگران را در نظر نگیرد و ساز خودش را بنوازد.