بزرگنمايي:

راه ترقی- در ادامه این یادداشت، ‌می خوانیم: آمریکا از لحاظ حقوق بین‌الملل و سیاسی و دیپلماتیک نتوانست کاری درمورد بازگشت تحریم‌ها انجام دهد و در عمل موفق نشد مکانیسم ماشه را فعال کند اما از لحاظ اقتصادی همان اقداماتی که از اردیبهشت‌ماه سال 97 شروع شد، چندین برابر تحریم‌هایی است که در قطعنامه 1929 که آخرین قطعنامه تحریمی تحت فصل هفتم شورای امنیت است. قطعنامه‌های ششگانه‌ای ‌که به‌ترتیب همدیگر را تکمیل کردند و در قطعنامه آخر، کلیه تحریم‌های قبلی تکرار و بخشی هم بدان اضافه شد. اکنون در این قطعنامه‌ها هم عملا چیزی بیشتر از آنچه آمریکا تا حالا علیه ایران تحریم کرده، وجود ندارد ضمن اینکه این اقدامات آمریکا به‌خصوص بخشی که مربوط به تحریم‌های ثانویه می‌شود، 10 برابر آنچه در قطعنامه 1929 آمده، است. در قطعنامه 1929 نفت، گاز و کشتیرانی ایران تحریم نشده و برای امور بانکی ایران اینطور محدودیت ایجاد و پیش‌بینی نشده بود. بنابراین آمریکا به صورت نمادین دارد تلاش می‌کند تا نشان دهد سیاستش شکست نخورده و از 30 شهریورماه تحریم‌ها اجرایی خواهد شد. درحالی‌که آمریکا نیاز به مشروعیت بخشیدن به چنین تصمیمی دارد و با توجه به اینکه اصلا جلسه شورای امنیت تشکیل نشد و حتی متحدان آمریکا همراهی نکردند، عملا به جایی نرسید و به نظر می‌رسد که به جایی هم نخواهد رسید و از لحاظ اقتصادی ادامه همان کارهایی را که از قبل انجام می‌داده از این به بعد هم انجام خواهد داد. درواقع بیشتر یک عامل روانی برای بازار به‌وجود می‌آید که بعد از چند روزی متوجه توخالی بودن طبل می‌شوند.

اکنون آمریکا همانند یک فرد عصبانی است که سوت می‌زند تا خودش را خونسرد نشان دهد و سیاستی که در پیش گرفته به جایی نمی‌رسد. وقتی سیزده عضو شورای امنیت طی یک نامه آمریکا را که از برجام خارج شده، محق نمی‌دانند مکانیسم ماشه را فعال کند، به‌منزله شکست قطعی آمریکا از نظر سیاسی و دیپلماتیک است. اما آمریکا حاضر به پذیرش این موضوع نیست و می‌خواهد با همان اعمال فشار مالی و اقتصادی سیاست خود را پیش ببرد و کشورهایی را که با ایران مبادلات انجام دهند تهدید به تحریم کرده که البته جدید نیست. اصولا برجام واقعا سندی است که هم به نفع ایران، هم به نفع آمریکا و هم اتحادیه اروپاست. یعنی اعضای شرکت‌کننده در برجام به دلیل نفعی که داشتند، مشارکت کردند. در شرایط حاضر خروج از برجام به پیشروی سیاست آمریکا کمک می‌کند. ما قطعا نباید به هر قیمتی در برجام بمانیم ولی فعلا در شرایط حاضر که دنیا تاکید می‌کند آمریکا حق ندارد وقتی از برجام خارج شده، مکانیسم ماشه را فعال کند، نباید عجله به خرج دهیم و سیاست خروج از برجام را مطرح کنیم. هرچند خواسته ما هنوز از برجام تحقق پیدا نکرده ولی مساله این است که برجام یک سند بین‌المللی است و بخشی از اهداف ما را تامین می‌کند. روسیه و چین به‌خاطر همین برجام با ما همراهی می‌کنند و اگر همان سیاست‌های گذشته را به پیش می‌بردیم علیه ما رای می‌دادند و قطعنامه‌ها به اتفاق آرا تصویب می‌شد. واقعیتی که مخالفان برجام چشم خود را روی آن می‌بندند. پیشنهاد مذاکره تهران و واشنگتن از سوی مسکو را در این قالب می‌توان ارزیابی کرد که نه فقط روسیه که کشورهای دیگر هم دنبال کسب یک پرستیژ بین‌المللی هستند که امروزه اگر کشوری موجب حل بحرانی در روابط دو کشور دیگر شود، به‌دست می‌آورد. با توجه به این موضوع روسیه پیشنهاد میانجیگری بین ایران و آمریکا را می‌دهد درحالی‌که نه آمریکا به دلایل خودش این پیشنهاد را می‌پذیرد و نه ایران به‌دلیل اینکه آمریکا عملا مذاکره نمی‌خواهد و دنبال تسلیم ایران است. ایران چندین سال مذاکره کرد و به برجام رسید و این آمریکا بود که زیر برجام زد. ایران از مذاکره فرار نمی‌کند بلکه از مذاکره‌ای استقبال می‌کند که منجر به نتیجه برد-برد شود و به نفع دو طرف باشد.