بزرگنمايي:

راه ترقی- روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «در شرایطی که لیگ بیستم فوتبال به نیمه‌های راه نزدیک می‌شود، زمزمه‌های زیادی در مورد بازگشت محدود تماشاگران به ورزشگاه‌های فوتبال به گوش می‌رسد. پیش‌تر مسئولان سازمان لیگ در مورد این که «شاید» در نیم‌فصل دوم اجازه پر شدن بخشی از گنجایش ورزشگاه‌ها صادر شود، سخن گفته بودند و حالا چند باشگاه که در راس‌شان نام استقلال دیده می‌شود، به‌ صورت کتبی و رسمی پیگیر تحقق این مساله هستند. وریا غفوری، کاپیتان استقلال به‌تازگی مدعی‌شده وقتی سینماها، فروشگاه‌ها و تالارها بازگشایی شده، دلیلی برای محروم‌ماندن تماشاگران از حضور در ورزشگاه‌ها وجود ندارد. در این مورد اما چند پرسش وجود دارد.

تردیدی نیست که تماشاگر «روح» فوتبال است اما به‌ نظر می‌رسد موضع‌گیری برخی باشگاه‌ها بستگی به جایگاه آنها در جدول دارد. به‌ عنوان مثال باشگاه استقلال که امروز سرسختانه خواهان بازگشت هواداران به سکوهاست، اواخر بهار امسال از جمله جدی‌ترین مخالفان از سرگیری لیگ به‌ شمار می‌آمد. آن زمان استقلال بخت چندانی برای قهرمانی نداشت اما حالا صدرنشین مسابقات است و نظرش عوض شده. چطور 6 یا 7 ماه پیش رویارویی 22 جوان ورزشکار در زمین فوتبال حکم بازی با جان مردم را داشت اما حالا حتی می‌شود تماشاگران را به سکوها برگرداند؟ کرونا تمام‌شده یا جای تیم‌ها در جدول تغییر کرده است؟

از پرسش قبلی که بگذریم، به‌ نظر می‌رسد در شرایط فعلی ریسک حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها تناسبی با منافع و فواید آن ندارد. نیازی به بازگویی نیست که پرشدن سکوها رنگ زندگی به مسابقات می‌پاشد اما باید واقع‌بین باشیم و بدانیم که کووید-19 همچنان در کمین است و چه‌بسا با پیک شیوع بعدی مردم را غافلگیر کند. بالاخره اگر شما قرار باشد ده هزار نفر را هم به ورزشگاه بیاورید و جدا جدا بنشانید (که این هم با توجه به بضاعت مدیریتی فوتبال ایران کار آسانی نیست)، در نهایت این جمعیت بیرون از ورزشگاه کنار هم خواهند بود و با هم از وسایل نقلیه خصوصی یا عمومی استفاده می‌کنند. حتی اگر فاصله‌گذاری درون ورزشگاه میسر شود، بیرون از استادیوم چنین امکانی وجود نخواهد داشت. آنهایی که سابقه حضور روی سکوها را دارند، می‌دانند که حتی تخلیه 10 هزار نفر جمعیت بعد از بازی هم مستلزم پر شدن ده‌ها مینی‌بوس و اتوبوس و افزایش چشمگیر تراکم در واگن‌های مترو است؛ چیزی که شاید در ماه‌های پایانی جولان ویروس‌چینی چندان به صلاح نباشد.

مساله بعدی هم منافع مالی بازگشت تماشاگران به سکوهاست اما حتی در این مورد هم باید گفت فوتبال ایران متاسفانه بر خلاف لیگ‌های معتبر اروپایی، در بهترین حالت نیز عایدی چندانی از بلیت‌فروشی نداشته است. ارزانی قیمت بلیت باعث می‌شود مبلغ بلیت‌فروشی رقم دندان‌گیری نباشد و تازه تمام این پول هم به‌ دست باشگاه‌ها نمی‌رسد. تخمین زده می‌شود چهار باشگاه پرهوادار پرسپولیس، استقلال، تراکتور و سپاهان مجموعا در صورت پذیرش بدون محدودیت تماشاگر، در نیم‌فصل دوم تنها 15 میلیارد تومان درآمد بلیت‌فروشی داشته باشند که حتما تصدیق می‌کنید رقم چشمگیری نیست؛ مخصوصا که حرف از حضور تماشاگران صرفا در 10 یا 20 درصد سکوهاست. بنابراین شاید بهتر باشد کمی بیشتر صبر کنیم تا به وقتش هواداران پرشمار، در روزهای امن، بدون دغدغه ورزشگاه‌ها را پر کنند.»