بزرگنمايي:

راه ترقی- تداوم این روند و تعطیلی برنامه های تیم ملی فوتبال ایران موجب شده تا پیش فرض های زیادی در زمینه چرایی تاخیر در انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شگل گیرد؛ پیش فرض هایی که مبنای آن گمانه زنی و برخی از شایعات خروجی از ساختمان های خیابان سئول است؛
نخستین شائبه در زمینه طولانی شدن پروسه انتخاب سرمربی تیم ملی فوتبال، انتظار فدراسیون برای پایان لیگ هجدهم و انتخاب یکی از سرمربیان خارجی شاغل در لیگ ایران می باشد. برانکو یکی از گزینه های مد نظر مسئولان فدراسیون فوتبال است. سرمربی کنونی پرسپولیس تهران با توجه به شناختی که از فوتبال ایران دارد بدون شک در میان خارجی های لیگ گزینه نخست به شمار می رود.
البته تنها شناخت وی از فوتبال ایران نیست که برانکو را به گزینه نخست فدراسیون فوتبال تبدیل کرده است بلکه نام این سرمربی کروات در چند سال گذشته آلترناتیوی برای کی روش بود؛ جایی که بسیاری از کارشناسان موضع گیری های تند سرمربی وقت تیم ملی فوتبال در برابر برانکو را ناشی از این مساله می دانستند.
اما دومین پیش فرض، مربوط به انتخاب مربی بالاتر از کلاس کی روش است. میراث هشت ساله کی روش در ایران، جذابیت رفتار های وی برای هواداران و شیوه بازی این مربی در برابر بزرگان فوتبال دنیا موجب شده است تا سرمربی بعدی تیم ملی در ماه های ابتدایی حضور، بار سنگینی از توقعات را بر دوش بکشد.
فدراسیون فوتبال برای کاهش بار روانی حضور مربیان دیگر در تیم ملی فوتبال ایران، 2 راهبرد را در دستور کار قرار داده است. نخست با طولانی کردن انتخاب سرمربی تیم ملی خاطرات بازی های نتیجه گرای کی روش را در ذهن هواداران کمرنگ کند و در ثانی با خرید زمان به دنبال آن است که یک مربی سطح بالای جهانی را به استخدام فدراسیون فوتبال درآورد.
اما در مسیر راهبرد دوم فدراسیون مشکلاتی وجود دارد که حضور بزرگان فوتبال جهان را در ایران سخت کرده است. برای انتخاب مربی بزرگ افزون بر بودجه نیازمند زیر ساخت های مناسب و استعداد های فوتبالی است تا بتواند دانش خود را در ایران پیاده کند. اما در هشت سال گذشته و از زمانی که کی روش هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت گلایه این مربی در تمام این سال ها نبود زیر ساخت مناسب و بودجه کافی بود.
همسنجی چنین شرایطی با امکانات کشورهای همسایه به ویژه قطر نشان از آن دارد که ما در بخش زیر ساختی و اجرای برنامه های بلند مدت فاصله فراوانی تا شرایط مطلوب داریم، فاصله ای که نشان داد قطر با کمپ اسپایر و استخدام مربی با دانش خارجی توانست در یک برنامه بلند مدت عنوان قهرمانی آسیا را از آن خود کند در حالی که از آخرین قهرمانی ایران در آسیا بیش از 400 سال می گذرد.
پیش فرض دیگر تاخیر در انتخاب سرمربی تیم ملی مربوط به عملکرد فدراسیون نشین ها در برابر رفتارهای کی روش است. آنان که در ماه های پایانی حضور کی روش شاهد انتقادات فراوانی بودند به دنبال آن هستند که در قرارداد مربیان بزرگ خارجی بندهایی را درج کنند تا به مانند گذشته شاهد نگاه از بالا نباشند. بدون شک مهدی تاج و دیگر دست اندرکاران فدراسیون فوتبال از حضور هشت ساله کی روش به خوبی درس گرفته اند و چشم بسته، بسته های ترکیبی را انتخاب نخواهند کرد؛ بسته ای که به گواه رییس فدراسیون فوتبال مانند آجیل های نوروزی متشکل از بهترین و بدترین ها است.
هرچند که تاخیر و تعلل عمدی یا سهوی برای انتخاب تیم ملی در ذات خود محاسن و معایبی دارد اما نباید فراموش کنیم که ایستایی و بلاتکلیفی تیم ملی فوتبال ایران کابوسی است که روز به روز زوایای تاریک آن به برنامه های تیم ضربه می زند. تیم ملی ایران در حالی باید دومین فیفا دی خود را بدون برنامه سپری کند که رقیبان ایران در آسیا پس از جام ملت ها برنامه های گسترده ای برای فوتبال خود تدارک دیده اند که بازی تیم های ملی فوتبال ژاپن و کره جنوبی با تیم ملی کلمبیا مهمترین آن به شمار می رود.