بزرگنمايي:

راه ترقی- رویه اعتراض به نیکمت نشینی و تهدید به افشاگری در هجده دوره لیگ برتر به صورت جسته و گریخته وجود داشته و برخی بازیکنان این خصیصه را به نیمکت تیم ملی نیز منتقل کردند؛ جایی که اعتراض به دستورات سرمربی در جام جهانی 2006 آلمان تیم یکدست ایران را به یکی از پرحاشیه ترین تیم های ملی تبدیل کرد. البته اعتراض به نیمکت نشینی تنها به لیگ ایران ختم نخواهد شد بلکه در دیگر لیگ های حرفه ای جهان با شکل متفاوت و حرفه ای تری وجود دارد.
اما آنچه در ایران اعتراض به نیمکت نشینی را به یک معضل تبدیل کرده نرمش برخی از مربیان یا تنبیه انضباطی باشگاه ها در قبال یک بازیکن است که در مواردی به بخشش یا جریمه نقدی ختم خواهد شد.
در زمینه چرایی شکل گیری چنین اعتراضاتی در لیگ برتر ایران و تیم های پرطرفدار، علل را نباید در ذات و اخلاق یک بازیکن خلاصه کرد بلکه جرقه اعتراض به نیمکت نشینی از عواملی زنجیر وار تشکیل شده که در آن اقتدار مربیان، اعتراض هواداران و تاکتیک برجسته سازی رسانه ها نقش بسزایی دارد.
یکی از مهمترین عوامل بروز چنین اتفاقی هواداران هستند که با برجسته کردن یک بازیکن فشار زیادی به مربی تحمیل می کنند تا آن بازیکن را در ترکیب اصلی قرار دهد؛ این ادعا به صورت مکرر در جریان بازی تیم ها، با تشویق یک بازیکن نیمکت نشین اتفاق افتاده است.
برخی از رسانه ها نیز صحبت های کنایه آمیز یک بازیکن علیه مجموعه باشگاه یا کادرفنی را تیتر یک می کنند. خط دادن رسانه به هواداران و اعتراض هواداران به کادر فنی موجب شکل گیری یک جو منفی علیه باشگاه می شود که محوریت آن بازیکن خاص است. این بازیکن نیز در نهایت با پشتوانه رسانه و هواداران شورش علیه کادر فنی را در دستور کار قرار می دهد.
اما مجموعه شرایط و هجمه های بازیکن، هواداران و رسانه ها به کادرفنی در برخی از مواقع موجب تسلیم مربی در برابر اعتراضات خواهد شد و آن زمان است که تفاوت شیوه اعتراض در لیگ های حرفه ای دنیا و لیگ برتر مشخص خواهد شد.
در حالی مربیان بزرگ در فوتبال حرفه ای جهان براساس پازل فکری خود بازیکنان را انتخاب خواهند کرد و به راحتی بازیکنان بزرگی مانند رائول گونزالس، دیوید بکام و فرانک لمپارد را از تیم کنار می گذارند. در لیگ برتر ایران مشاهده شده که برخی مربیان برای ماندگاری بیشتر در نیمکت یک تیم مجبور به باج دادن به بازیکنان بزرگ هستند.
این شیوه از ماندگاری در تیم توسط برخی از بازیکنان، نهایت موجب تداخل تصمیمات در زمین خواهد شد و در برخی از مواقع شایعاتی در زمینه باند بازی و تاثیر گذاری یک بازیکن بر نقل و انتقالات را رواج خواهد داد، شایعاتی که در نهایت موجب کوچ بازیکنان خارج از باند به تیم های دیگر و ضعف نتیجه گیری تیم اصلی می شود.
با این شرایط باید گفت غوغا سالاری با ابزار هواداران و رسانه توسط برخی از بازیکنان راه حرفه ای رسیدن به ترکیب اصلی نیست بلکه مسیری حاشیه ساز است که نتایج و عملکرد تیم و دیگر بازیکنان را تحت تاثیر قرار می دهد. یک بازیکن حرفه ای که گام در سطح اول فوتبال حرفه ای ایران می گذارد نباید از حرفه ای شدن تنها شماره لاتین پیراهن یا قراردادهای کلان مورد توجه قرار دهد بلکه باید این واقعیت را بپذیرد که زمین فوتبال میدان نبردی است که سرمربی به عنوان فرمانده یک تیم، شیوه و نحوه فعالیت بازیکنان را تعین خواهد کرد.
در این زمینه اصول حرفه ای فوتبال حکم خواهد کرد که بازیکنان بیاموزند رفتار و گفتار باید در چارچوب وظایفی که به وی محول شده باشد و در مسائلی که به وی ارتباط ندارد، ورود نمی کند.
بازیکنان ایرانی شاغل در لیک برتر باید به این باور برسند که رویه اعتراض برای رسیده به ترکیب اصلی در فوتبال حرفه ای دیگر جایی ندارد و آنچه در پازل فکری یک مربی فوتبال است فراتر از آمال و آرزوهای ستاره ورزشی می باشد؛ ستاره ای که مانند دیگر بازیکنان به دنبال لذت حضور در زمین و معروف شدن هستند.