بزرگنمايي:

راه ترقی- تاکنون بیش از 600 هزار تن از زائران کشورهای مختلف به سرزمین وحی رسیده اند و قرار است تا نیمه مرداد زمان آغاز مناسک حج تمتع، شمار آنها از مرز دو میلیون نفر بگذرد.
صحنه های طواف این انسانهای عاشق در خانه خدا دیدنی است. انسانهایی با لباسهای سفید، شبیه و روشن اما با چهره هایی گوناگون، زبانهای متفاوت و نژادهای مختلف در اطراف کعبه می چرخند و خدای بزرگ را صدا می زنند.
اینجا زن و مرد معنا ندارد. همه در صفوفی واحد و یکدل و یکصدا، نام خدا را به زبان می آورند و عظمت و بزرگی او را می ستایند.
آنها بطور مرتب «الله اکبر»، «الله اکبر»، «لااله الا الله» و «الحمدلله رب العالمین» و نامهای خداوند را بر زبان جاری می کنند و دعا می خوانند. هر کسی با زبانی و به شیوه فردی یا گروهی، به عربی، فارسی یا ترکی....
"رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِی الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ" یکی از پرتکرارترین دعاهای زائران خانه خدا است. همگی با لهجه های گوناگون و ملیتهای مختلف این آیه و دعا را هنگام طواف بارها و بارها می خوانند و از خدای خویش، طلب استجابت آن را دارند.
پس از پوشیدن احرام در میقات، طواف، آغاز اعمال است هم عمره تمتع و هم عمره مفرده، 7 بار گردش پروانه وار به دور خانه دوست، گردشی که از رکن حجرالاسود آغاز می شود.
آنها که اعمال را انجام می دهند و از احرام خارج می شوند نیز هر بار در خانه خدا هستند، این چرخش لذت بخش را تکرار می کنند با پای برهنه و دلی سرشار از شوق، شوقی که حتی گرمای داغ روزهای تابستان سرزمین حجاز نیز جلودار آن نیست.
پس از طواف، دو رکعت نماز عشق واقعاً می چسبد، پشت مقام ابراهیم و رو به خانه دوست. همه عمر در هر نقطه از عالم رو به قبله و کعبه نماز خوانده ای و حالا، این خانه پیش روی توست. چه نزدیک، چه عزیز و چه دوست داشتنی!
پس از آن، رفتن به مسعی است برای سعی و هروله کردن میان دو کوه مروه و صفا، به سنت ابراهیم (ع) و به یاد هاجر که در جست وجوی آب برای فرزندش، اسماعیل (ع) بود.
و پایان 7 بار طی کردن مسیر میان صفا و مروه، تقصیر است، چیدن مقداری از مو یا ناخن تا هر چه به واسطه احرام بر او حرام گشته بود، حلال شود و لباس احرام از تن بدر آید.
و چه لذتی دارد نوشیدن آب زمزم در این حال و هوا و این شرایط و این گرما.
همه این مراحل و صحنه ها در مسجدالحرام دیدنی است. چه روی زمین به دور کعبه بگردی و چه از طبقات اول، دوم یا سوم طواف کنی.
اکنون که ایام حج تمتع است، بیشتر زائران، افرادی میانسال و مسن دیده می شوند که حج بر آنها واجب شده و استطاعت مالی و جسمی دارند.
هنگام طواف، افراد بسیاری را می بینی که در زیارت خانه دوست، اشک شوق می ریزند و در میان جمع، با خدای خویش خلوت کرده اند. به قول سعدی، «هرگز حدیث حاضر غایب شنیده ای / من در میان جمع و دلم جای دیگر است....»
در این ازدحام روزافزون، مدیران کاروانها برای آنکه زائرانشان گم نشوند، ابتکاراتی به خرج داده اند. بسیاری از کشورها روسری، پارچه یا جلیقه ای داده اند که روی بسیاری از آنها، پرچم و نشانی کشورشان حک شده است؛ الجمهوریه اسلامیه الایرانیه، حجاج العراق، فیلیپین، مالدیویا، الحاج الصینی و...
برخی کاروانها به ویژه ایرانیها نیز فقط پارچه ای با رنگ مشخص که نام کاروان، شهر و مدیر آن و احیاناً شماره تلفنی روی آن نوشته شده است تا اعضا از فاصله ای دور بتوانند یکدیگر را بیابند.
از حلقه اصلی طواف گرداگرد کعبه که بگذری، کسانی را می بینی که پس از طواف، در حال نماز یا قرائت قرآن هستند و اندکی جلوتر، بسیاری، از کلمن های بزرگ، آب زمزم می نوشند.
جز مردان احرام پوش که همه شبیه یکدیگر لباس پوشیده اند - دو حوله یا پارچه سفید دوخته نشده - مابقی زنان و مردان از کشورهای مختلف، لباسهای روشن محلی دارند، هر چند مردان دشداشه پوش و کسانی که لباسهای بلوچی پوشیده اند، بسیار بیش از دیگران هستند. حتی، ایرانیانی را می توان دید که در آنجا، دشداشه پوشیده و لباس عربی بر تن کرده اند.
زنان ایرانی ولی همچنان چادرهای سفید، رنگی یا مشکی خود را بر سر دارند و از دیگر ملتها تشخیص داده می شوند، همچنانکه بانوان ترک با مانتوهای بلندی که تا مچ پای آنان می رسد.
در مکه یا شاید همه جا، لباسهای بلوچی و شبیه آن را پاکستانی ها، افغانها، هندی ها، بنگلادشی ها و بسیاری دیگر از ملتهای جنوب آسیا می پوشند اما ملتهای شرق و جنوب شرق این قاره کهن، پوشش خاص خود را دارند مخصوصاً اندونزیایی ها و مالزیایی ها که حتی مردانش، لباسهایی دامن دار با کلاه مشکی دارند.
آفریقایی ها هم پس از احرام، لباسهای بلند شبه عربی دارند اما با رنگهای جذاب و شاد.
زنان برقع زده عربستانی - کشور میزبان - نیز در میان جمعیت همچنان به چشم می خورند اگرچه به نظر می رسد اصلاحات اخیر در این کشور، از شمار برقع پوشان کاسته و حتی باعث شده است در جاهایی مثل فرودگاه و ادارات، آنان بیشتر مقنعه بپوشند و چهره آنان هویدا باشد.
در میان همه اینها، چهره مردمان شرق آسیا همچون چین، مالزی، تایلند و … با چشم های تنگ و بادامی شان به گونه ای است که انگار همیشه و در همه حال می خندند؛ چه در طواف و چه در سعی و صفا.
حالا، فناوری هم به مدد زائران آمده و بسیاری از آنان را می توان دید که از نقاط مختلف مسجدالحرام به صورت زنده در حال تماس با خانواده و سرزمین خویش هستند و حتی بوسیدن سنگهای دیوار کعبه را هم در آن فشار جمعیت بطور آنلاین برای مخاطبان خویش پخش می کنند. دیگر از نیروهای امنیتی و شرطه های سعودی در این زمینه کاری ساخته نیست. انگار، آنها هم با همه سخت گیری های بی پایان خویش، با تلفن همراه کنار آمده اند و کاری به تماسها و عکس و فیلم گرفتن های زائران ندارند.
هنگام نمازهای جماعت، مسجدالحرام دیدنی تر می شود. هنوز همه حاجیان نیامده، صحن مسجدالحرام و نیمی از طبقات، سرشار از صفوف زائران است.
این وضعیت، باعث شده است یک ساعت قبل از نماز، شرطه ها با ایجاد موانع و دیوارهای پلاستیکی، عبور و مرور نمازگزاران را به درون مسجدالحرام محدود کنند و در بسیاری موارد، مسیر را کاملاً ببندند.
پس از نماز و فروکش کردن جمعیت، وقت استراحت برخی نمازگزاران است. در طبقات مختلف و کنار دیوارها، مردان و زنانی اغلب مسن را می توان دید که دراز کشیده، چشم بر هم گذاشته و بی تفاوت به هیاهوی جمعیت مشتاق در خواب فرو رفته اند.