بزرگنمايي:

راه ترقی- اختلاف نظر این 2 نهاد ورزشی از آن دسته مجادله‌های مخربی است که اگر دیرتر تدبیر می‌شد، ورزش کشور را به فنا می داد. اختلافات قدیمی و کهنه که ریشه آن «تعارض منافع» این 2 نهاد بود که مانع «توافق منافع» شد.
اما یکی از عمده‌ترین منشا این تعارض‌ها بین 2 نهاد ورزشی «تصاحب کرسی‌ها، گرایش‌های فکری و موازی کاری» است. وقتی متولیان ورزش کشور که باید با تعامل و هم‌افزایی فضای ورزش را امن کنند، به طور طبیعی تداوم 2 خط موازی هیچ‌گاه به هم نمی رسد و در بیش از 2 دهه اخیر ورزش ایران به دلیل نداشتن همین تفاهم و هماهنگی متولیان ورزش ضربه خورده است. اختلافاتی که در نهایت دود آن به چشم ورزشکاران و قهرمانان رفته و فضای آنارشیستی (هرج و مرج) را در ورزش کشور تداعی کرده است.  
با تاسیس کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی پس از انقلاب رفته رفته، اختلافات در ابتدا بر سر تصاحب کرسی‌های بین المللی آغاز شد که در زمان «حسن غفوری فرد» ریاست وقت سازمان تربیت بدنی و همزمانی آن با ریاست «مصطفی هاشمی طبا» در کمیته ملی المپیک علنی شد. در آن مقطع ریاست وقت سازمان تربیت بدنی تلاش داشت تا با برکناری «مصطفی هاشمی طبا»، «عیسی کلانتری» وزیر پیشین کشاورزی را رییس بعدی کمیته ملی المپیک کند که وی در سال های 67 تا 71 سکان کمیته ملی المپیک را برعهده گرفت.

اما پس از این اتفاقات «مصطفی هاشمی طبا» در بازگشتی دوباره به ورزش این بار همزمان رییس سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک شد و با توجه به ریاست هر 2 نهاد، در آن مقطع اختلافی وجود نداشت تا اینکه با حضور    «محسن مهرعلیزاده» در سال 80 بر مسند ریاست سازمان تربیت بدنی اختلاف از سر گرفته شد. در واقع منشا اختلافات مهرعلیزاده با هاشمی طبا که ریاست کمیته المپیک را برعهده داشت، گرایش های فکری بود و در نهایت  منجر به از دست دادن عضویت هاشمی طبا در کمیته بین المللی المپیک شد.

البته این اختلافات به اینجا ختم نشد و به دوره ریاست «محمد علی آبادی» در سازمان تربیت بدنی با «رضا قراخانلو» ریاست وقت کمیته ملی المپیک کشیده شد و دیری نپایید که با آمدن «علی سعیدلو» بر مسند ریاست سازمان تربیت بدنی و رفتن علی آبادی در پست ریاست کمیته ملی المپیک اختلافات با یک چرخش تداوم یافت.  

اختلاف این 2 نفر تا جایی بود که در جریان بازی‌های آسیایی 2010 گوانگژو، رقابت جدی بین سعیدلو آخرین رییس سازمان تربیت بدنی، علی آبادی رییس کمیته المپیک وقت و «محمد پولادگر» رییس فدراسیون تکواندو برای اهدای مدال «علیرضا نصرآزادانی»  شکل گرفت.

اما اوج این اختلاف به بازگشت کاروان ایران از رقابت های آسیایی باز می گردد که 2 طرف فضای بین کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی را دیوار کشیدند، اقدامی که موجب بهت و حیرت در ورزش ایران شد.

البته ریاست سعیدلو در سازمان تربیت بدنی یک سال بیشتر طول نکشید و با انحلال این سازمان و تشکیل وزارت ورزش و جوانان، «محمد عباسی» به عنوان نخستین وزیر ورزش کشور وارد میدان جنگ با علی آبادی شد و به نوعی دامنه اختلافات هر دوره گسترش می یافت.

پس از پایان فعالیت دولت دهم، «کیومرث هاشمی» به عنوان رییس کمیته ملی المپیک فعالیت خود را در دوره نخست دولت تدبیر و امید و در دوره وزارت «محمود گودرزی» در حالی آغاز کرد که در ابتدا همه چیز به خوبی پیش می رفت. اما کار به جایی رسید که هاشمی با ارسال نامه ای به دفتر «اسحاق جهانگیری» معاون اول رییس جمهوری، در خصوص عواقب غیر قابل جبران تصمیم وزارت ورزش که استقلال هیات‌ها، فدراسیون و رییسان فدراسیون‌های ورزشی کشور را زیر سوال می برد، توضیحاتی را ارائه و جلوگیری از بررسی این موضوع در کمیسیون مربوطه و همچنین خروج از دستور کار هیات دولت را خواستار شد.

با وجود ریشه دار بودن این اختلافات ورزش کشور طی سال ها محل کش و قوس بین این 2 نهاد ورزشی بوده تا اینکه با حضور صالحی امیری به عنوان رییس کمیته ملی المپیک در مدت 2 سال اخیر تلاش شد تا با تعامل بین وزارت ورزش، فدراسیون ها و ورزشکاران فضای تازه ایی را در ورزش فراهم کند.

گرچه در این  رهگذر کمتر ورزشکاری یافت می‌شود که از وحدت و هم‌افزایی مدیران در ورزش کشورمان استقبال نکند، به خصوص که یکی از شاخصه‌های پیشرفت در توسعه زیرساختی و موفقیت در ورزش قهرمانی، پرهیز از تفرقه و اختلافات است.  
صالحی امیری برخلاف مقام های ارشد ورزشی کشور در آغاز کار خود و با توجه به شناخت نسبی از ورزش کشور، ابتدا از کمیته ملی المپیک آغاز کرد و در گام نخست بر اصل «انسجام» میان کمیته ملی المپیک، وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون‌های ورزشی هدف گذاری کرد و همزمان انسجام با دولت، مجلس شورای اسلامی و سایر دستگاه ها ورزشی را در پیش گرفت و تاکید کرد که در این اصل  فدراسیون ها  اساس کار هستند و باید احساس امنیت و آرامش داشته باشند تا بتوانند ماموریت خود را به خوبی انجام دهند.  
به همین منظور با تکیه بر راهبرد شفاف سازی، تخصیص اعتبارات به موقع در هماهنگی با وزارت ورزش و جوانان، بازدیدهای پیاپی از اردوها و تعامل با ورزشکاران برای حضور در بازی های آسیایی 2018 جاکارتا و پیگیری مطالبات کادر فنی تیم ها تا حدودی آرامش را به ورزش بازگرداند.
کمیته ملی المپیک در گام بعدی با هماهنگی وزارت ورزش در ستاد عالی بازی ها فضای جدیدی از گفتمان را در پیش گرفت تا با بیان طرح چالش ها و مشکلات، راهکاری را برای برطرف کردن مسایل ورزشکاران و فدراسیون در کسب موفقیت ها در عرصه آسیایی، پاراآسیایی و المپیکی و پارالمپیکی فراهم کنند.
کما اینکه این هم افزایی در مدت 2 سال اخیر تا جایی پیش رفت که کمیته ملی المپیک از ظرفیت خود به عنوان نهاد بین المللی در حل مشکلات فدراسیون ها در عرصه بین المللی فراتر از ظرفیت خود استفاده کرد و حتی مانع برخی تعلیق ها از جمله کشتی و جودو شد و حتی به اختلافات برخی ورزشکاران با نهادهای ورزشی هم پایان داد تا ورزش با آرامش و ثبات در مسیر قرار بگیرد.