بزرگنمايي:

راه ترقی - گونه‌ای از کانگورو در استرالیا می‌زیسته که همچون پانداها قدرت جویدن شاخه‌های سخت درختان را داشته است.

براساس نتایج مطالعه‌ ای جدید، کانگورو غول‌پیکری که در جریان عصر یخ‌بندان در استرالیا زندگی می‌کرد، ساختار دندانی و آرواره‌ای قوی‌تری از خویشاوندان امروزی خود داشت و می‌توانست از رژیم غذایی خشک و چوبی شبیه رژیم غذایی پانداهای غول‌پیکر تغذیه کند. کانگوروهای صورت‌کوتاه منقرض‌شده‌ای که با عنوان Sthenurine شناخته می‌شوند، با کانگوروهای امروزی تفاوت زیادی داشتند. آن‌ها بدنی تنومند و بازوهای عضلانی بلند و اغلب فقط یک انگشت بزرگ در هر پا و مانند پانداها، سرِ جعبه‌مانندی داشتند. البته، برخی از این گونه‌ها جمجمه‌ها و استخوان‌های گونه‌ای بزرگ و پیشانی‌های پهنی داشتند. برای تولید و نگه‌داری این استخوان‌ها به انرژی زیادی نیاز بود و احتمالا این امر بدون وجود نیروهای قوی برای جویدن میسر نمی‌شد. این موضوع نشان می‌دهد این کانگوروها احتمالا از رژیم غذایی بسیار سختی تغذیه می‌کردند؛ درست مانند پانداها که امروزه شاخه‌های بامبو را می‌جوند.
کانگوروهای صورت‌کوتاه می‌توانستند بدون اعمال فشار زیادی روی جمجمه، نیروی عظیمی را ازطریق دندان‌هایشان اعمال کنند. برای بررسی قدرت جویدن این کانگوروها، پژوهشگران جمجمه‌ی عضوی از این گونه را مطالعه کردند. فسیل‌های کشف‌شده از کانگوروهای Simosthenurus occi dentalis کیفیت مناسبی دارند. این کانگورو بزرگ تقریبا 120 کیلوگرم وزن داشته و حدود 42 هزار سال پیش منقرض شده است. پژوهشگران از سی‌تی‌اسکن جمجمه برای ایجاد مدل سه‌بعدی استفاده کردند و با شبیه‌سازی دندان‌های او، قدرتش را ازنظر جویدن غذاها برآورد کردند.
Simosthenurus occidentalis بدنی مانند کانگورو و صورتی مانند کوآلا و نیشی شبیه پاندا داشت. براساس اندازه‌گیری‌های پژوهشگران، این کانگورو دندان‌های نیش‌ بسیار کارآمدی داشت؛ بنابراین با قدرت عضلانی بیشتر، می‌توانست با تلاش کمتری غذاهای سخت را بجود. دندان‌های آسیاب بزرگ به آن‌ها امکان خُردکردن غذاهای سخت را می‌داد؛ اما از‌آنجاکه دندان‌های پشتی نزدیک مفاصل آرواره‌ای قرار دارند، احتمال جابه‌جایی فک در حین استفاده از دندان‌های عقب وجود دارد. ناگفته نماند پژوهشگران شواهدی از وجود عضله‌ای بزرگ را در استخوان گونه‌ی این کانگورو پیدا کردند که موجب کاهش خطر جا‌به‌جایی فک می‌شد و به این کانگورو اجازه می‌داد با اطمینان بیشتر، محکم‌تر بجود. شاید تصادفی نباشد که این عضله در پاندای غول‌پیکر که بامبوهای سخت را می‌جود، نیز توسعه پیدا کرده است. افزون‌براین، جمجمه‌ی Simosthenurus occide ntalis هنگام جویدن با یک سمت دهان، دربرابر پیچ‌خوردگی مقاوم بود. این امر نشان می‌دهد این کانگورو شاید گیاهان ضخیم را با قراردادن مستقیم آن‌ها زیر دندان‌های آسیاب کوچک خُرد می‌کرد. پاندایی را در حالی‌ که بامبو می‌خورد، تماشا کنید. خواهید دید که او دقیقا همین کار را انجام می‌دهد.
پاندای غول‌پیکر با دندان‌های پشتی خود می‌جود کانگوروهای امروزی رژیم غذایی علوفه‌ای دارند. دیگر گیاه‌خواران کیسه‌دار، مانند کانگوروهای درختی و کوآلاها، رژیم‌های غذایی مبتنی‌بر چریدن دارند که برگ‌ها و شاخه‌های کوچک درختان و بوته‌ها را شامل می‌شود؛ اما هیچ‌یک از کیسه‌داران امروزی قدرت آرواره‌ای لازم برای خوردن شاخه‌های کامل را ندارد. یافته‌های پژوهشگران نشان می‌دهد کانگوروهای صورت‌کوتاه می‌توانستند از بخش‌هایی از درختان و درختچه‌ها تغذیه کنند که دیگر گیاه‌خواران آن زمان نمی‌توانستند آن‌ها را بخورند. این امر موجب می‌شد این کانگوروهای قدرتمند در دوره‌های سختی مانند خشک‌سالی از مزیتی برخوردار باشند. با توجه به اینکه Simosthenurus occidentalis تا همین اواخر در استرالیا زندگی می‌کرد (ازنظر زمان تکاملی)، احتمالا هم عوامل اقلیمی و هم عوامل انسانی در انقراض نهایی این گونه مؤثر بوده‌اند؛ اما حقیقتی کاملا مشخص است: فارغ از اینکه آن‌ها چرا از بین رفتند، این کانگوروها وقتی زنده بودند، غذاهای سخت را می‌جویدند.