بزرگنمايي:

راه ترقی - آفرینش / « اهمیت تعهدات و تصمیم سازی ها در آینده کشور » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
کشور ما دربرهه ی حساسی از تاریخ خود قرار گرفته است و هر تصمیم ی در عرصه داخلی و خارجی زمینه ساز تحولاتی است که وضعیت فعلی و آینده کشور را به طور ملموسی تحت تاثیر قرار می دهد. اینکه ما در حوزه های مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و... بتوانیم تصمیمات و سیاست گذاری های موثر و مفیدی برای اداره کشور در نظر بگیریم، راهگشای بسیاری از مسائل خواهد بود که در آینده ای نه چندان دور یک به یک به آنها خواهیم رسید.
طی روزهای اخیر موضوع بررسی مسئله پیوستن ایران به FATF و پالرمو به یکی از مهمترین بحث های رسانه ای و عمومی مبدل شده است. مسئله ای که از سوی دولت و مجلس به تصویب رسیده است، اما به سبب عدم تایید آن از سوی شورای نگهبان به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارجاع شده تا سیاستگذاران نظام در آن صلاحیت یا عدم صلاحیت پیوستن ایران به این دو را مورد بررسی قرار دهند.
بیش از یک سال است که این پرونده به مجمع ارجاع شده ، اما هنوز اعضای آن نظر قطعی و مشخصی را درمورد رد یا تایید آن نداده اند. اما نکته قابل توجه اینجاست که براساس قوانین داخلی مجمع تشخیص، در صورتی که رسیدگی به موضوع و پرونده بیش از یکسال از زمان ارجاع و بررسی آن بگذرد و مجمع تصمیمی در مورد آن نگیرد، نظر شورای نگهبان مبنای عمل خواهد بود .
اینجا دو ابهام به وجود دارد . ابتدا اینکه مگرماهیت وظیفه مجمع تشخیص بررسی و تعیین تکلیف مسائل اختلافی بین مجلس و شورای نگهبان نیست؟ پس چطور در مسئله ای به این مهمی وقت نکرده(یاتمایلی نداشته) تصمیم و نظر مشخصی را ابراز نماید.
ابهام دوم اینجاست که بالاخره این دو موضوع( FATF و پالرمو) یا به نفع کشور هست یا نیست. اگر هست و کشور از آن متنفع می شود، چرا منافع ملی کشور در نظر گرفته نشده و با گذشت بیش از یکسال همچنان شاهد نامشخص بودن وضعیت آن هستیم. و اگر هم این دو موضوع با منافع ملی کشور در تضاد است و معایبش موجب متضرر شدن ملت و کشور خواهد شد، چرا علناً اعلام نمی کنند تا وضعیت برای همگان مشخص گردد و این پرونده بسته شود.
این نحوه رفتار تداعی کننده حال شخصی است که در جریان تصمیم گیری مردد است و نمی داند که باید مسئولیت انجام عملی را برعهده بگیرد و یا قادر به تحمل تبعات آن خواهد بود یا نه؟! مجمع تشخیص مصلحت نظام از یکسو با تایید و تاکید دولت و مجلس در پیوستن ایران به این دو موضوع است و از سوی دیگر در مقابل مخالفت های شورای نگهبان با این مسئله قرار گرفته است.
مسلماً تصمیم گیری در این شرایط کمی سخت است اما ماهیت نهادها و مسئولیت های حقیقی و حقوقی در چنین شرایطی باید مشخص باشد. اینکه از تبعات تصمیمی نگران باشیم و بخواهیم دیگران این قدم را بردارند ویا تکلیف آن را مشخص کنند، به دور از منطق کارشناسی و تصمیم سازی استراتژیک است. امروز کارشناسان زبده در حوزه حقوق بین الملل و اقتصاد در کشورمان وجود دارند که می توانند با مشورت های خود برای اعضای مجمع و یا دیگر نهادهای مربوطه، معایب و محاسن پیوستن ایران را تشریح کنند. لذا اینکه ما مسائل را معلق بگذاریم و درحیطه آن سکوت پیشه کنیم راه به جایی نخواهیم برد.
ضمن اینکه عقلانیت و مصلحت نظام اسلامی ایجاب می کند تا دربرهه ای متناسب با شرایط موجود و اولویت قرار دادن منافع ملی تصمیم گیری صورت گیرد. لذا هر تصمیمی که در عرصه سیاست گذاری کشور برداشته شود، اگر به صلاح کشور نباشد قابل بازگشت خواهد بود.