بزرگنمايي:

راه ترقی - مردم سالاری / « ایران، همسایه‌ای قابل اعتماد برای اعراب » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
به گواه تاریخ روابط سیاسی در منطقه، ایران قابل اعتمادترین همسایه همکیش برای اعراب منطقه است. این ادعا را می‌توان در مورد حمله داعش و نیروهای متجاوز تکفیری به سوریه و عراق، به اثبات رساند و اذعان کرد که برخلاف ابرقدرت‌های استعمارگر و استثمارگر، ایران، دامی گسترده برای فردا و فرداها ندارد و تنها قصدش ایجاد امنیتی است که خود از آن سود می‌برد. در حالی که قصد آمریکا در نهایت، چپاول ثروت‌های آشکار و نهان منطقه و سلطه بر اراده سست بنیان حکومت‌های متزلزل است که امثال ریاض و امارات در رویدادهای اخیر و بعد از ماجرای حمله حوثی‌ها به تاسیسات نفتی آرامکو به آن رسیده‌اند که غرب هیچ تمایلی به همگرانی و همسان نگری به امثال رژیم سعودی ندارد و لبخندش نه از روی رضا و دلبستگی بلکه غارت ثروت‌های مسلمانان و در کنار آن ایجاد تفرقه است. از قضا سرخوردگی ریاض هم بعد از آرامکو و ضعف روند نظامی‌اش جز این نیست و بی‌هیچ تردیدی تمایل مصالحه با ایرانش از این موضع است و سفر اخیر «پوتین» به ریاض و امارات نیز با انعقاد قراردادهای اقتصادی و نظامی محتمل، فقط برای قوت هژمونی روس‌ها و تضعیف هژمونی آمریکایی و رسیدن به آب‌های گرم از آرزوهای پطرکبیر است و تصریح به این که روس‌ها هیچ مایل به اتحاد کشورهای اسلامی نیستند.
اما این سفر روس‌ها به منطقه، نه تنها کمکی به مصالحه‌ عربستان با ایران نمی‌کند بلکه آن را تضعیف هم می‌کند چرا که ریاض گمان می‌کند که می‌توان آن خلأ قدرت آمریکا را با روس‌ها در حمایت خود پر کند. خطای استراتژیک دیگری که عربستان و امارات تکرار خواهند کرد برای این است که آن سرخوردگی خود در جنگ با یمن و نیز تحقیر خود در مقابل ایران را از یاد ببرند. خطایی که از فرهنگ سنتی و تفاخر قومی آنها سرچشمه می‌گیرد و بنای آن ندارند که این دیواره غرورشان که دیگر چیزی در پس آن نمانده است فرو بریزد. سخن عادل جبیر بعد از ابراز تمایل محمدبن سلمان در رویکردش به مصالحه، جز این نیست. نه اینکه به سبب ضعف و عجز نخواهند با ایران روابط مسالمت آمیز داشته باشند بلکه آن فرهنگ قومی و تفاخر قبیله‌ای نمی‌گذارد که بپذیرد ایران مطمئن‌ترین شریک منطقه‌ای و قابل اعتمادترین همسایه در همزیستی مسالمت‌آمیز در منطقه و مدافع‌ترین آنها در حفظ حقوق همسایه است چرا که نتایج امنیتی آن به خودش هم باز می‌گردد. اقدام عملی و وفایی که ایران به عرق مسلمانی و اصالت‌نژادی و فرهنگی خود در سوریه و عراق با فداکردن بهترین نیروهای صدیق خود نشان داد و اکنون نیز به عهد خود پایبند است و آن شعارهایی که گاه و بیگاه در تظاهراتی در عراق و سوریه به تحریک عوامل آمریکایی – صهیونیستی – علیه ایران به گوش می‌رسد، حاکی از وفا و نجابت ایرانی و از آن سو، قدرنشناسی و نمک نشناسی آن کسانی است که اکنون می‌بایست در پنجه‌های وحشیانه داعش اسیر می‌بودند.
این درست است که رسیدن ایران به مدیترانه در اهداف اقتصادی و نیز فرهنگی، همان خواصی را در برخواهد داشت و در پی همان آرمان‌های دیرینی است که صهیونیست‌ها در رسیدن به دجله و فرات و روس‌ها جهت رسیدن به آب‌های گرم خلیج فارس دارند اما این آرمان‌ها از دو نگرش متفاوت است چرا که آنها برای استثمار می‌کوشند اما ایران برای حفظ آرامش و امنیت خود و منطقه و نیز حفظ منابع کشورهای اسلامی است تا دست شرق و غرب از دامن مسلمانان کوتاه شود. نکته‌ای هوشمندانه که کاش همسایگان جنوبی خلیج فارس، مثل «قطر» می‌شناختند و ارج می‌نهادند و صحه می‌گذاشتند که چگونه ایران در محاصره عجیب و تحمیلی بر قطر که چندان دوستی هم با ایران نکرده بود، ایران، دستش را گرفت و عراقی که در 8 سال جنگ آن همه به ما آسیب رساند و حلقه‌های زنجیری که می‌رفت سلسله وار ادامه یابد و پیشتازی توسعه ما را به رخ بکشد به تحریک استکبار شکست اما باز هم ما به وقت گرفتاری‌اش سینه سپر کردیم و از سیطره داعش نجاتش دادیم و از این سو، درهای امکانات زندگی را برایش باز کردیم. واقعیتی که انکارش، کمال بی‌انصافی است. حمایت صادقانه‌ای که عربستان و امارات هم می‌توانند از آن غرور کذایی و تفاخر بی‌بنیان قومی بیرون بیایند و بدان اعتماد کنند. اما در این میان، ایران باید با آن فرهنگ مروت و مدارا بدون هیچ شتابی و البته با سیاست سنجیده و اصولی و عالمانه و با صبوری اجازه دهد که عربستان و امارات به این نتیجه برسند که برای رهایی از باتلاق یمن و لجن زار اعتماد به استکبار شرق و غرب، این کشور مقتدر و همکیش منطقه، ایران، مشفق‌ترین همسایه و قابل اعتمادترین آنهاست هم برای امروز و هم برای فردا و فرداهای دیگر.