بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد / متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
بازار گمانه‌زنی‌ها دوباره داغ شده است و حالا از هر گوشه و کناری زمزمه‌ای درباره آمدن‌ها و نیامدن‌ها به گوش می‌رسد؛ گاهی نامی برای آمدن به میدان انتخابات مجلس یازدهم بر سر زبان‌ها می‌افتد و گاهی هم اخباری از نیامدن فرد دیگری به گوش می‌رسد؛ گاهی هم سمت‌وسوی بازارگرمی‌ها نه افراد را بلکه جناح‌های سیاسی را نشانه می‌رود؛ آن هم با اخباری درباره رسیدن به یک لیست واحد یا شروع یک انشقاق و اختلاف از درون یک جریان؛ خلاصه آنکه بگوییم ذات انتخابات و فصل انتخابات است یا خبرسازی رسانه‌‌ای، ماه‌های منتهی به انتخابات اسفندماه 98 هر روز‌ش با اخباری از این دست می‌گذرد.
چراغ سبز پایداری
«جبهه پایداری» که ظهور و بروزش از فراکسیون «انقلاب اسلامی» در مجلس هشتم شروع شد و با حمایت دولت محمود احمدی‌نژاد در انتخابات سال 90 توانست 82 کرسی از 290 کرسی را در مجلس نهم به دست آورد، پس از کوچ احمدی‌نژاد از خیابان پاستور، روند نزولی خود را آغاز کرد اما همچنان به عنوان گروهی که در طیف راست تندرو تعریف می‌شود، نقش خود را در معادلات انتخاباتی حفظ کرده و تا امروز هم تلاش داشته تا آخرین سنگر خود یعنی تعداد محدود کرسی‌های پارلمان را برای خود حفظ کند. برای همین گاهی اختلافات بر سر سهم‌خواهی‌ها درباره تعداد کرسی‌های پایداری در لیست اصولگرایی بالا می‌گیرد و زیر میز مذاکره می‌زنند، گاهی هم شرایط بر وفق مراد می‌چرخد و باز صحبت‌ها حول لیست واحد و وحدت اصولگرایان گل می‌اندازد. مصداق بارز این به قول معروف با دست پس زدن و با پا پیش کشیدن‌های پایداری را می‌توان در اظهارات چندماه پیش مرتضی آقا‌تهرانی، دبیرکل این جبهه سیاسی در مقایسه با آنچه امروز ورد زبان پایداری‌ها شده است، جست‌وجو کرد.
آقاتهرانی اواخر تیرماه در دیدار با جمعی از نخبگان سیاسی و دانشگاهی از مدل انتخاباتی جبهه پایداری سخن گفته بود و تاکید کرده بود که دیگر جریان‌های سیاسی اصولگرا می‌توانند از این مدل تبعیت کنند. او گفته بود: «جبهه پایداری بر اساس بررسی‌ها و استفاده از تجارب گذشته خود با جریان‌های انقلابی برای انتخابات مجلس در سال جاری به مدلی برای هم‌افزایی و وحدت رسیده است و بر اساس آن مدل، ارتباطات و فعالیت‌های خودش را با دیگر تشکل‌های انقلابی در جهت تحقق گفتمان انقلاب اسلامی و روی کارآمدن مجلس انقلابی عملیاتی می‌کند.» درست سه‌ماه پس از صحبت‌های آقای دبیرکل که رنگی از جدا شدن مسیر پایداری‌ها از اصولگرایان داشت اما صحبت‌های جدیدی با رویکردی دیگر، این‌بار از زبان سخنگوی جبهه پایداری در استان خراسان رضوی به گوش می‌رسد. مصطفی باقرزاده در پاسخ به این پرسش که آیا در صورت عدم ‌تایید لیست شورای وحدت اصولگرایان، جبهه پایداری لیست مجزا ارایه خواهد داد، به ایسنا گفته است: «در حال حاضر ما لیست مجزا ارایه نمی‌کنیم، زیرا فرآیند وحدت در مسیری که پیش می‌رود، بالاتر از حداقل‌های جبهه پایداری را دارد، اما برای اینکه در زمان نهایی اظهارنظر کنیم باید ادامه مسیر را رصد کرد و دید که ادامه مسیر نیز با این پارامترها طی می‌شود یا به دلیل دخالت‌هایی که بعضا برخی گروه‌های سیاسی، بیشتر از مرکز کشور علاقه‌مند هستند در عرصه‌های استانی دخالت کنند، ممکن است تغییراتی در آن رقم بخورد.» باقرزاده ادامه می‌دهد: «اینکه جریان جبهه پایداری قائل به فهرست نهایی خواهد شد یا نه را باید به ادامه مسیر نشست گروه‌های مختلف انقلابی در عرصه وحدت موکول کرد. آنچه خود را نشان می‌دهد، دورنمای بسیار روشنی است که همه افراد و گروه‌ها توانستند با این دورنما دور هم بنشینند و جمع‌بندی کنند. ممکن است انتقاداتی نسبت به این قضیه وجود داشته باشد که بیان آن در بستر فعلی جایز و صلاح نیست، زیرا اگر انتقاداتی که به صورت علنی مطرح می‌شود در قالب مصاحبه و خبر خود را نشان دهد، به جریان وحدت ضربه می‌زند.» صحبت‌هایی که به نظر می‌رسد چراغ سبز پایداری‌ها به اصولگرایان باشد و حکایت از رسیدن به سهمی مطلوب برای جای گرفتن بر کرسی‌های بهارستان.
گزینه اصلح پایداری‌ها
همان سال 92 که با پرایدش به ساختمان وزارت کشور رفت تا بدون اطلاع به اصولگرایان، کاندیدای یازدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری شود، رسما مهر پایانی بر روزگاری زد که صرفا یک دیپلمات بود و همان زمان تبدیل شد به آخرین شانس حلقه‌ای که نگران به انزوا رفتن‌شان پس از دولت محمود احمدی‌نژاد بودند. وقتی کامران باقری‌لنکرانی مجوز کاندیداتوری در انتخابات 92 را نگرفت، جلیلی شد کاندیدای اصلح جریان پایداری؛ کسی که برای رویارویی با حسن روحانی و دیگر کاندیداهای جریان اصولگرایی پا به انتخابات گذاشت و البته روزنه امیدی‌ را هم در دل جریان معطوف به خود زنده کرد اما طولی نکشید که این امید تبدیل به سراب شد و از رسیدن به ساختمان خیابان پاستور بازماند.
در انتخابات 96 نیز او باز هم یک گزینه اصلح بود اما به تعبیر خودش از «قبیله‌ اصولگرایی» جا ماند؛ هرچند در طول این 2 سالی که از انتخابات 96 می‌گذرد، جلیلی با سلسله جلسات «دولت سایه» خود را در راس اخبار نگه داشته و این تصور را ایجاد کرده است که ظاهرا باید بار دیگر شاهد ظهور و بروز او در انتخابات 1400 باشیم. هرچند بعضی اخبار این روزها حکایت از آن دارد که گویا جلیلی چندان هم بدش نمی‌آید به‌ جای رفتن به خیابان پاستور، به ساختمان هرمی‌شکل میدان بهارستان برود، تا مگر آنجا سکو‌نشین شود. اما پرسش اینجاست اگر قرار باشد سعید جلیلی به عنوان سرلیستی از سوی جبهه پایداری معرفی شود، این سرلیستی برای کدام شهر و استان قرار است بسته شود؟!
رویارویی جلیلی و قالیباف
از مهم‌ترین پایگاه‌های پایداری در طول این سال‌ها قم، مشهد، اصفهان و البته تهران بوده است؛ جلیلی سیاستمدار مشهدی است که وجاهت ایستادن در ستون‌های بالایی فهرست‌های انتخاباتی اصولگرایان را دارد. با این حساب، شاید جدی‌ترین گمانه‌ای که به عنوان محل حضور او در انتخابات مطرح باشد، شهرهای مشهد و تهران است. چنانکه چندی‌ پیش نیز زمزمه‌هایی درباره سرلیستی او از تهران به گوش رسید. اما پرسش مهم‌تر وقتی مطرح می‌شود که در صورت سرلیستی او، آیا باید شاهد رویارویی «آقاتهرانی» و «جلیلی» باشیم؟! به هر حال بعید است که یک جبهه سیاسی، دبیرکل خود را به گزینه‌ای دیگر ترجیح دهد. این بحث‌ها اما مطرح بود که ناگهان زمزمه‌هایی از سرلیستی جلیلی، این‌بار در مشهد به گوش رسید.
اما اینجا هم باز علامت سوالی وجود دارد و آن، متوجه محمدباقر قالیباف است. فردی که پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 96 روش و منشی دیگر در پیش گرفت و با طرح «نو اصولگرایی» و «مجلس نو» در قد و قامت لیدر سیاسی ظاهر شد. اتفاقا دایره صحبت‌ها درباره قالیباف هم کم گسترده نبود و زمزمه‌هایی درباره حضور او راس لیست اصولگرایان، آن هم از مشهد، زادگاهش به گوش می‌رسید. حالا با همه این گمانه‌زنی‌ها رضا شیران‌خراسانی از نمایندگان نزدیک به قالیباف در مجلس از تکذیب کاندیداتوری قالیباف و جلیلی از مشهد خبر می‌دهد. او به خبرآنلاین گفته است: «قطعا جلیلی و قالیباف از حوزه مشهد کاندیدا نمی‌شوند و صحبت‌هایی که در این زمینه مطرح می‌شود، درست نیست.» او ادامه می‌دهد: «در مشهد پروسه‌ای چیده شده است که همه جبهه‌های اصولگرا اعم از پایداری‌ و سایر جبهه به لیست واحد برای انتخابات مجلس برسند.» رضا شیران‌خراسانی ادامه می‌دهد: «قطعا علاوه بر نمایندگان فعلی، نمایندگان ادوار و افراد جدیدی هم در این لیست خواهند بود، شورایی که در این زمینه تصمیم‌گیری می‌کند، معیارهایی دارد که بر اساس آن افراد را انتخاب و بعد در مورد هر یک از افراد رای‌گیری می‌شود.» او می‌گوید: «با قطعیت می‌گویم آقای قالیباف نه از مشهد و نه از تهران کاندیدا نمی‌شود، چراکه قصدی برای حضور در انتخابات مجلس ندارد، اما اینکه لیستی در مشهد ارایه ندهند، بحث دیگری است و شاید لیستی از جانب قالیباف ارایه شود. » این نماینده مجلس همچنین درباره احتمال کاندیداتوری سعید جلیلی گفت: «آقای جلیلی نیز از مشهد کاندیدا نمی‌شود، ‌اما شاید از شهرهای دیگر در انتخابات مجلس کاندیدا شود.»
عارف؛ آمدن یا نیامدن؟
البته این خبرهای ضد و نقیض درباره انتخابات تنها مختص اردوگاه اصولگرایی نیست و جناح اصلاح‌طلب هم کم از این خبرها ندارد. با این تفاوت که این روزها اغلب زمزمه‌های انتخاباتی آن هم با چاشنی آمدن و نیامدن حول محور «محمدرضا عارف» می‌چرخد؛ مانند صحبت‌های اخیر عبدالله ناصری که به نامه‌نیوز گفته است: «آقای عارف به احتمال زیاد وارد مجلس آینده نخواهد شد. او برای آنکه راحت‌تر بتواند برای انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 تلاش کند، نامزد انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی نمی‌شود.» او البته درباره گزینه‌های دیگر جریان اصلاحات برای سرلیستی در انتخابات مجلس اظهار کرد: «خبر ندارم چون عضو شورای عالی سیاستگذاری نیستم، اما چون اصلاح‌طلبان با مردم تعامل اقناع‌کننده‌ای ندارند، به همین راحتی نمی‌توانند وارد مجلس شوند.»
علیرضا خامسیان، فعال رسانه‌ای نزدیک به محمدرضا عارف درباره صحت و سقم این خبر به «اعتماد» می‌گوید: «کسی نمی‌تواند به نیابت از آقای عارف صحبت‌ کند. دوستان حق دارند تحلیل‌شان را مطرح کنند اما کسی سخنگوی آقای عارف نیست.» او همچنین درباره صحت و سقم اصل خبر، فارغ از آنکه از زبان چه کسی مطرح شده نیز می‌گوید: «هنوز تا انتخابات مجلس، چند ماهی فاصله داریم و هیچ‌ چیز درباره افراد و شخصیت‌های سیاسی و حضورشان در انتخابات مشخص نیست.»