بزرگنمايي:

راه ترقی - شرق / متن پیش رو در شرق منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
40 سال از اشغال سفارت آمریکا توسط دانشجویان خط امام گذشته است؛ اتفاقی که بهانه بزرگ‌ترین چالش میان ایران و آمریکا و موجب قطع رابطه سیاسی میان دو کشور شد. از آن زمان تاکنون چرخ روزگار بارها چرخیده، اشغال‌کنندگان و دربندشده‌ها مویی سفید کرده‌اند و چندین دولت در ایران و آمریکا عوض شده اما در همچنان بر پاشنه بی‌اعتمادی می‌چرخد. از میان آن دانشجویان که در یک روز پاییزی از دیوار سفارت آمریکا بالا رفتند، عباس عبدی سیاست‌مدار اصلاح‌طلب و روزنامه‌نگار همچنان از کار خود دفاع می‌کند. او در آستانه سالگرد این اتفاق با بی‌بی‌سی مصاحبه کرد که با واکنش تند و طعنه‌های احمد پورنجاتی، دیگر فعال اصلاح‌طلب و نماینده مجلس ششم مواجه شد. عباس عبدی در قسمتی از این مصاحبه تلویزیونی، درخصوص اشغال سفارت آمریکا گفته بود: «در تاریخ ایران هیچ اقدامی نبوده که تا این اندازه در زمانی که اتفاق افتاد، حامی داشته باشد. هیچ اقدامی نبوده؛ پس چرا باید تجربه یک ملت را محکوم کرد؟ چه کسی به خود چنین حقی می‌دهد؟ پشت در سفارت، از چپ چپ تا راست راست صف بسته بودند تا از این اقدام حمایت کنند. این ملت دیوانه نبوده که از این اقدام حمایت کند، حتما اتفاقی برایش افتاده که این واکنش را نشان داده است. امروز کجای دنیا اگر چنین اتفاقی بیفتد مردم چنین واکنشی نشان می‌دهند؟ این مسئله ربطی به این ندارد که من بگویم اگر بودم یا نبودم یا همین‌طور دیگران، وضع طور دیگری می‌شد».
همین سخنان باعث شد تا احمد پورنجاتی در توییتی خطاب به عبدی بنویسد که من و ما در عالم خلسه و نفرت از مستبد فراری در حال و هوای ضدامپریالیستی برای آن کار خلاف عرفتان هورا کشیدیم. او همچنین نوشت که عبدی با حرافی موضوع را ماست‌مالی می‌کند و به او پیشنهاد داد که سکوت شرمگینانه پیشه کند.
عباس عبدی نیز در رشته توییتی به این سخنان پورنجاتی پاسخ داد و نوشت: «آن بخش که اقرار علیه دائم‌الخلسگی!! خویش است، باید پذیرفت. ولی ای کاش سری هم به «هویت‌سازی‌ها» بزنند، حتی اگر شرمنده نمی‌شدند عذرخواهی می‌کردند. ای کاش از روزی شرمنده شوند که به جای انجام وظیفه و دفاع از روزنامه‌نگاران، بازداشت آنان را تأیید می‌کردند. ای کاش از دورانی شرمنده باشند که حتی جرئت بیانش را ندارند چه رسد به اظهار شرمندگی. عمری در خلسه هوراکشیدن، شرمندگی هم دارد. البته نفرت و شیفتگی برخی‌ها چنان عمیق و ریشه‌دار است که هیچ‌گاه از میان نمی‌روند». اشاره عبدی به دورانی است که پورنجاتی در دهه 70، معاونت صداوسیما را برعهده داشت. او در ادامه توییت‌های خود نوشت: «نفرت و شیفتگی آنان تغییر موضع یا منش نیست، بلکه همان شخصیت است که هربار به شکلی متفاوت خود را نشان می‌دهد. مدعی عبور از نفرت هستند ولی ادبیاتشان سراسر هتاکی و نفرت‌پراکنی است. هنگامی که پس از 40 سال منطق و ادبیاتمان سقوط می‌کند بهتر از متن مذکور را شاهد نخواهیم بود». 40 سال از اشغال سفارت آمریکا در ایران می‌گذرد اما نه تنها دولت‌های دو کشور نتوانسته‌اند این اختلافات را حل کنند بلکه هنوز سیاست‌مداران ایرانی از آن برای جدال و طعنه سود می‌برند.