بزرگنمايي:

راه ترقی - صبح نو / متن پیش رو در صبح نو منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
وقتی به اظهار نظر امسال چهره‌های اصلاح‌طلب یا مقامات دولتی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم واکنش آنها به سالگشت روز 13 آبان، عمدتاً یا سکوت بوده یا در بهترین حالت، یاد و خاطره دانش‌آموزان کشته‌شده در 13 آبان سال 57 را محکوم کرده‌اند! گویا اصلاً این روز در تقویم، به‌واسطه تسخیر لانه جاسوسی آمریکا، روز ملی مبارزه با استکبار جهانی نام‌گذاری نشده است. این پرده‌پوشی و خود را به آن راه زدن، سال‌هاست به جزئی از آداب سیاسی اصلاح‌طلبان تبدیل شده است. علاوه بر این، امسال دعوای کلامی عجیبی نیز میان دو اصلاح‌طلب بر سر این واقعه تاریخی رخ داد؛ میان عباس عبدی و احمد پورنجاتی. ادامه گزارش را بخوانید.
شروع جنجال
هر سال در روزهای پیش و پس از سالگشت تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در سال 58، سخنان درگوشی و بعضاً عیانی میان برخی مسببان آن واقعه شروع به پیچیدن می‌کند؛ با این محوریت: «ما پشیمانیم». برخلاف این رویه معمول، عباس عبدی از دانشجویان خط امام در سال 58، امسال و در اظهارنظری، به دفاع از گذشته خود پرداخت. این روزنامه‌نگار و فعال سیاسی اصلاح‌طلب، اخیراً در گفت‌وگویی با شبکه بی‌بی‌سی، در دفاع از تسخیر سفارت آمریکا گفت: در تاریخ ایران هیچ ‌اقدامی نبوده که تا این اندازه حامی در زمانی که اتفاق افتاد، داشته باشد؛ هیچ ‌اقدامی نبوده، پس چرا باید تجربه یک ملت را محکوم کرد؟ چه کسی به خود چنین حقی می‌دهد؟ پشت در سفارت، از چپ چپ تا راست راست صف بسته بودند تا از این اقدام حمایت کنند.
این سخنان عبدی کافی بود تا احمد پورنجاتی، نماینده اصلاح‌طلب مجلس ششم، به واکنش تند توئیتری علیه او واداشته شود. پورنجاتی تصریح کرد: یک غلطی کرده‌اید، من و ما هم در عالم خلسه و نفرت از مستبد فراری در حال و هوای ضدامپریالیستی برای آن کار خلاف عرف‌تان هورا کشیدیم؛ حالا پس از 40 سال از اشغال سفارت که طشت فاجعه‌اش بر زمین افتاده، همچنان زور می‌زنید که با حرافی ماستمالی‌اش کنید؟! پیشنهاد: سکوت شرمگینانه.
عبدی: مدعی عبور از نفرت هستند اما ادبیات‌شان سراسر هتاکی است
گویی قرار نبود مجادله کلامی میان این دو اصلاح‌طلب به پایان برسد. عبدی ساعاتی پس از انتشار اظهارات پورنجاتی، در رشته توئیتی این‌طور از خجالت او درآمد: آن بخش که اقرار علیه دائم‌الخلسگی؟! خویش است، باید پذیرفت ولی کاش سری هم به «هویت‌سازی‌ها» بزنند؛ حتی اگر شرمنده نمی‌شدند، عذرخواهی می‌کردند. کاش از روزی شرمنده شوند که به‌جای انجام وظیفه و دفاع از روزنامه‌نگاران، بازداشت آنان را تأیید می‌کردند. وی در ادامه نوشت: کاش از دورانی شرمنده باشند که حتی جرات بیانش را ندارند، چه رسد به اظهار شرمندگی. عمری در خلسه هورا کشیدن، شرمندگی هم دارد؛ البته نفرت و شیفتگی برخی‌ها چنان عمیق و ریشه‌دار است که هیچ‌گاه از میان نمی‌رود.
عباس عبدی در توئیتی دیگر نیز نوشت: نفرت و شیفتگی آنان تغییر موضع یا منش نیست، بلکه همان شخصیت است که هربار به شکلی متفاوت خود را نشان می‌دهد. مدعی عبور از نفرت هستند ولی ادبیات‌شان سراسر هتاکی و نفرت‌پراکنی است. هنگامی که پس از 40 سال منطق و ادبیات‌مان سقوط می‌کند، بهتر از متن مذکور را شاهد نخواهیم بود.
اصغرزاده: حاضرم عذرخواهی کنم
عباس عبدی البته جزء معدود اصلاح‌طلبانی است که جرات ایستادن پای اقدام خود در آبان سال 58 را هنوز در خود حفظ کرده است. برخی دیگر از بانیان تسخیر، نظیر ابراهیم اصغرزاده بارها و بارها از کرده خود ابراز پشیمانی کرده‌اند. اصغرزاده یکی از دانشجویان خط امام در سال 58، اخیراً در گفت‌وگویی با خبرگزاری آسوشیتدپرس، درباره تأثیر رویداد تسخیر لانه جاسوسی آمریکا بر روابط میان تهران و واشنگتن، صراحتاً اعلام کرد که از این اقدام «پشیمان» است؛ البته وی پیش از این یعنی در ابتدای سال 93 و در گفت‌وگو با خبرگزاری فارس نیز، این پشیمانی را به نوع دیگری ابراز کرده بود. وی در آن گفت‌وگو، مدعی شد: «اگر منافع ملی کشورم حکم کند، حاضرم بابت گروگان‌گیری عذرخواهی کنم».
ابتکار: متاسفم!
سال 95 معصومه ابتکار نیز در گفت‌وگویی با خبرگزاری فرانسه، به نوعی از اقدام خود درمورد مشارکت در تسخیر سفارت آمریکا ابراز تأسف کرد. خبرگزاری فرانسه در بخشی از گزارش خود درباره مصاحبه با معصومه ابتکار نوشت: «او اکنون از انزوای دیپلماتیکی که پس از اشغال سفارت آمریکا در ایران حادث شد، متأسف و پشیمان است». این رسانه غربی البته تصریح کرد که «اما او همچنان به کارشان(کار تسخیرکنندگان لانه جاسوسی آمریکا) در انتشار اسناد کشف‌شده سیا افتخار می‌کند».
چرا اصلاح‌طلبان این‌چنین شدند؟
اینکه چرا اصلاح‌طلبان دست‌اندرکار در واقعه 13 آبان سال 58، امروز یا از اقدام خود پشیمان هستند یا با سکوت معنی‌داری، از کنار این واقعه تاریخی گذر می‌کنند، خود نیازمند بحث تحلیلی مبسوطی است؛ اما در یک کلام کلی باید به این مسئله اذعان کرد که چپ‌های امروزی، از نوع چپ‌های سال‌های ابتدایی انقلاب نیستند. چپ‌های اول انقلاب که به‌شدت ضدامپریالیست و ضدآمریکایی بودند، در ادامه راه سیاست‌ورزی خود و به ویژه همزمان با پایان کار دولت دوم هاشمی‌رفسنجانی، در چرخشی آشکار، ارزش‌ها و هنجارهای پیشین خود را کنار گذاشته و با استخدام انگاره‌های لیبرالی، محور اندیشه‌ورزی خود را به جای برابری‌خواهی بر آزادی‌طلبی و احترام تمام‌قد به نهادها و رژیم‌های بین‌المللی قرار دادند. بر همین اساس، از نگاه یک اصلاح‌طلب دوم خردادی، تسخیر انقلابی سفارت آمریکا، دیگر نمی‌توانست با متر و معیار جدید آنها یعنی آموزه‌های لیبرالی، جور دربیاید؛ بنابراین، ایشان علاوه بر گذار از گذشته خود، سعی کردند تا جامعه را نیز از آن حال و هوا که بزنگاه نجات‌بخش انقلاب بود، رویگردان و پشیمان کنند. این ازخودبیگانگی و هویت‌ستیزی تا امروز ادامه داشته و اصلاح‌طلبان با ابراز برائت از گذشته خود تلاش می‌کنند تا جامعه را نیز از ارزش‌های اصیل ضداستکباری برحذر دارند؛ غافل از آنکه چنین ارزش‌هایی، نه بسته به یک نفر یا یک گروه خاص، بلکه ریشه در حافظه تاریخی ملت ایران دارد.