بزرگنمايي:

راه ترقی- به بهانه روز جهانی معلول و به رسم هر ساله با ابتکار آموزشگاه استثنائی ایثار ابرکوه، مراسم جشنی ویژه دانش‌آموزان این آموزشگاه و با حضور خانواده‌های آنان برگزار شد که تفاوت‌های عمده‌ای با سایر جشن‌ها داشت. جشنی که میزبانان آن دانش‌آموزانی بودند که بدون هیچ‌گونه محدودیتی و با تمام وجود شادی و احساسات درونی خود را بروز می‌دادند و والدین آنها نیز  با دیدن لبخندهای کودکانه فرزندانشان بر سر ذوق می‌آمدند و دل‌خوش به این خنده‌ها بودند هرچند که در چشمانشان نگرانی در مورد آینده فرزندانشان موج می‌زد و از نیازهایی می‌گفت که توانایی تأمین آن را ندارند.

والدین این کودکان کم‌توان که غالباً نیز از قشر ضعیف و آسیب‌پذیر و از اهالی روستاها بودند  یکی از بزرگ‌ترین نیازهای فرزندان خود را تهیه داروهای خاص عنوان کردند که هزینه‌های بسیار سنگینی را بر آنها تحمیل می‌کند.

آنها که داشتن فرزند معلول به تنهایی برایشان یک بحران بزرگ است، علاوه بر هزینه‌های سنگین درمان و تهیه دارو که باری سنگین بر دوش‌شان نهاده و آنها را از پاسخگویی به نیازهای ضروری فرزندان‌شان به تنهایی مایوس کرده است، مسائل فرهنگی و نحوه برخورد جامعه با فرزندانشان و مشکلات روحی و عاطفی را فشاری مضاعف بر مشکلات و سختی‌های مربوط به نگهداری یک معلول عنوان می‌کنند.

برخی از والدین نیز از معلولیت شدید فرزند خود سخن گفته و ابراز می‌کنند: تحصیل و بهره‌مندی از امکانات آموزشی برای همه خانواده‌ها یک امر عادی، طبیعی و قابل تحقق است اما برای والدین یک فرزند معلول، تحصیل و بهره‌مندی از امکانات آموزشی یک آرزو است که البته به لطف خداوند و خیرین در شهرستان ابرکوه، چنین امکانی فراهم شده است.

البته این خانواده‌ها بعد مسافت مدرسه از روستایشان را نیز یاداور می‌شوند و می‌گویند: بدیهی است که بچه‌هایمان باید از سرویس استفاده کنند اما تعدادی از آنها به دلیل معلولیت بالا امکان ایاب و ذهاب با مینی‌بوس را ندارند و حتماً باید از طریق  آژانس راهی مدرسه شوند که امکان تأمین هزینه آن برای خانواده‌ها میسّر نیست.

به گفته این خانواده‌ها، تمام این مشکلات باعث شده تا بزرگ‌ترین ترس کنونی آنها، بازماندن فرزندانشان از تحصیل و یادگیری برخی مهارت‌های ضروری زندگی و از سوی دیگر ناتوانی در تهیه داروهای مورد نیاز و تامین هزینه‌های درمانی و پزشکی این کودکان به علت بضاعت کم و وضعیت نامطلوب اقتصادی و معیشتی آنها باشد.

«صدیقه حاتمی» مدیر آموزشگاه ایثار ابرکوه می‌گوید: این آموزشگاه حدود 70 دانش‌آموز کم‌توان جسمی و حرکتی دارد که در مقاطع پیش‌دبستانی، آمادگی، ابتدایی و متوسطه در حال تحصیل هستند که از این تعداد قریب به 80 درصد جزو اهالی روستاهای دور و نزدیک هستند.

وی با تأکید بر سختی تأمین هزینه دارو، درمان و ایاب و ذهاب دانش‌آموزان معلول، خاطرنشان می‌کند: در حال حاضر فضای فیزیکی مدرسه نیز مطابق استانداردها برای حضور معلولان مناسب‌سازی نشده و یکی از مشکلات اساسی آن سرویس بهداشتی مناسبی  است تا همه دانش‌آموزان بتوانند از آن استفاده کنند.

حاتمی با تأکید بر این که آموزشگاه ایثار تنها فضای آموزشی ویژه معلولان در شهرستان ابرکوه است، ادامه می‌دهد: در این مدرسه دانش‌آموزان دختر و پسر به صورت مختلط مشغول تحصیل هستند و طبیعتاً برخی امکانات باید به صورت ویژه برای آنان مهیا شود تا حداقل از نظر امکانات و نیازهای اولیه، همچون سایر دانش‌آموزان باشند.

وی با بیان این که واژه معلول هر شنونده‌ای را به تأمل و دانستن قدر سلامتی خود وادار می‌کند، می‌گوید: مشکلات اجتماعی افراد معلول از خود آن‌ها نشات نمی‌گیرد بلکه مشکلات آنان حاصل نوع نگاه انسان‌های دیگر جامعه است، در واقع نیاز اصلی یک معلول، پذیرش از سمت افراد جامعه است.

حاتمی تأکید می‌کند: مسئله این نیست ک یک فرد معلول است بلکه مسئله مربوط به جامعه‌ای است که به سطوح مختلف معلولیت نمی‌پردازد و زن و مرد معلول را ناتوان می‌کند به عبارتی مشکل معلولان، نقص جسمانی نیست بلکه تصوری است که افراد به اصطلاح سالم، از نقص آن‌ها دارند.

مدیر آموزشگاه ایثار ابرکوه با بیان این حقیقت که حرف درمانی و انجام فعالیت‌های نمایشی چاره‌ی کار معلولین نیست، اظهار می‌کند: جامعه باید از ریشه با معلولیت آشنا شود و فرهنگ‌سازی مناسبی انجام گیرد تا این قشر بتوانند به آسانی هویت و استقلال خود را به دست آورد.

اما شاید یکی از وجوه تفاوت این جشن با سایر جشن‌ها این بود که برخی خیرین ابرکوهی از مالک تالار پذیرایی، مجری برنامه، گروه تصویربرداری، نوازنده و عکاس تا تیم آرایشگری که اصلاح موی دانش‌آموزان پسر را بر عهده داشتند، همگی خدمات خود را به صورت رایگان به این دانش‌آموزان ارائه کردند و همگی دست‌ به‌ دست هم دادند تا لبخندی بر لب‌های دانش‌آموزان توان‌خواه بنشانند. البته برخی از خیرین نیز که همراهان و حامیان همیشگی آموزشگاه و دانش‌آموزان بودند، هدیه خود به آنان را به صورت نقدی پرداخت کردند.