بزرگنمايي:

راه ترقی- پنجم شهریورماه سال جاری (1398)، بعد از بیش از یک سال کار کارشناسی، برگزاری نشست های متعدد تخصصی و گفت وگومحور با همراهی و مشارکت نمایندگان خانه سینما، خانه موسیقی، خانه تئاتر و انجمن های هنرمندان مجسمه‌ساز، نویسندگان کودک و نوجوان، صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، عکاسان ایران، انجمن صنفی طراحان گرافیک، هنرمندان سفالگر ایران، خوشنویسان ایران، ویراستاران، داستان‌نویسان، هنرمندان نقاش و انجمن تصویرگران ایران و موافقت و امضای وزرای تعاون، کار و رفاه اجتماعی و فرهنگ و ارشاد اسلامی، پیش‌نویس تصویب‌نامه و دستورالعمل نحوه تشکیل و فعالیت انجمن‌های فرهنگ، هنر و رسانه کشور تهیه و به هیات دولت تقدیم و یکشنبه (19 آبان‌) در جلسه هیات دولت بررسی و با اتفاق آرا تصویب شد.

بر اساس این مصوبه امکان تشکیل کانون فراگیر و سراسری فرهنگ، هنر و رسانه و کانون انجمن‌های صنفی همگن برای اولین بار پس از انقلاب شکوهمند اسلامی ایران فراهم شده است.

محمدرضا اربابی روز پنجشنبه اظهارداشت: در جامعه مدرن و به ویژه در دو دهه اخیر اهمیت جایگاه فعالیت صنفی در کشورهای توسعه یافته، در مواردی حتی بسیار فراتر از فعالیت مدیران دولتی در بخش‌های مختلف به شمار می‌رود.

وی یادآور شد: در حقیقت اصناف، نخستین حلقه ارتباطی برای جامعه اعضای خود با مدیران بالادستی به شمار می‌روند. هر صنف در هر شاخه‌ای نخستین شنوندگان دردها، غم‌ها، رنج‌ها و آسیب‌ها از یک سو و از سوی دیگر نخستین بینندگان شدت، حدت و اهمیت فعالیت آن جامعه صنفی به شمار می‌روند.

به گفته رئیس انجمن صنفی مترجمان استان تهران، مسئولان دولتی در بدنه وزارتخانه‌ها در هر بخشی، به دلیل داشتن دغدغه‌های متعدد در زمینه مسائل قانونی و پیش بردن مشکلات کلان وزارتخانه‌ای و مدیریت‌های تابعه خود، کمتر زمانی برای ارتباط مستقیم با فعالان زیر مجموعه‌های وزارتی پیدا می‌کنند. به همین سبب، نخستین حلقه ارتباطی میان عموم جامعه فعالان هر بخش با بدنه مدیران را اصناف شکل می‌دهند.

شکل‌گیری بدنه اصناف، انجمن‌ها و موسسات به سبب تبعیت نکردن بسیاری از آنها از قانون جامع شکل‌گیری اصناف، هیچ‌گاه این اجازه را به شکلی تام و تمام به آنها نمی داد تا مطالبات بر حق اعضای خود را به مدیران بالادستی ارائه دهند. چرا که به سبب سست بودن پایه‌های صنفی در نخستین گام‌های شکل‌گیری و فقدان تبعیت از ماده‌ها و تبصره‌های قانونی تشکیل صنف، فعالیت آنها را با تمام انرژی بی اثر می کرد.

اربابی افزود: چرا که برای ارتباط با مدیران کلان به ویژه در بخش وزارتخانه‌ای نیازمند رفتار، حرکات و گفتار قانونی هستیم، اما وقتی صنف، انجمن و یا موسسه‌ای در نخستین گام‌های خود از الزامات شکل‌گیری اصناف تبعیت نمی کند، مشخص است که در نحوه ارتباط گیری آنها با مدیران بالادستی همیشه خلأهای بزرگی به وجود می‌آید.

به گفته اربابی در کنار تهران و برخی از کلان شهرها، در دیگر استان‌ها و شهرستان‌ها شاهد شکل‌گیری اصناف، موسسات و انجمن‌هایی هستیم اما چون شکل‌گیری و نظام‌نامه آنها بر چارچوب قوانین نگاه صنفی استوار نیست، آن مجموعه‌ها نمی‌توانستند زبان گویا و چشم بینای فعالان زیرمجموعه خود باشند.

این مترجم نام‌آشنا خاطرنشان کرد: این بار گردهم آمدن 14 تشکل رسمی و صنفی در کشورمان و همراهی نمایندگان وزارت کار، رفاه و امور اجتماعی و فرهنگ و ارشاد اسلامی در کنار تیم حقوقی همراه آنها، به انجمن صنفی سراسری فرهنگ، هنر و رسانه منتج شده و اکنون ستون‌های این انجمن با قرارگرفتن بر محکم ترین استنادات قانونی می‌تواند ارتباطی گیرا، مستمر، اثربخش و نتیجه‌گرایی در راستای مطالبات، خواسته‌ها و تلاش برای احقاق حقوق اعضای زیرمجموعه خود از مدیران بالادستی را با خود به همراه داشته باشد.

رئیس انجمن صنفی مترجمان استان تهران تصریح کرد: در تعریفی ساده، نهادهای صنفی به مثابه حلقه‌های اتصال میان بدنه هنرمندان، فعالان فرهنگی و رسانه‌ای با بدنه حاکمیت هستند و تلاششان بر احقاق حقوق هنرمندان و صیانت از حریم فعالیت آنها استوار است. در نگاه قانونی زمانی که نهاد صنفی به شکلی تام و تمام از چارچوب‌های قانونی تبعیت کند همین امر به مثابه کاستن دخالت دولت در فعالیت آنها به شمار می رود.

 زمانی که نهاد صنفی شاهد دخالت دولت در پیشبرد امور نباشد و دولت بر وظیفه اصلی خود که همانا سیاستگذاری است، استوار باشد و مقوله اجرا بر عهده فعالان هر بخش به شمار رود شاهد شکل گیری رفتار صحیح انجمن‌های صنفی هستیم. این همان امر خطیر و مهمی است که با تشکیل انجمن‌های صنفی سراسری فرهنگ، هنر و رسانه در کشورمان محقق شده است.

اربابی خاطرنشان کرد: تشکیل انجمن صنفی سراسری فرهنگ، هنر و رسانه از یک سو رفتار قابل تحسینی از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و وزیر کار، رفاه و امور اجتماعی و از سوی دیگر، نشان دهنده الگوی کامل در شکل و شیوه تعامل، تعاون و همکاری میان بدنه دولت و جامعه فعالان فرهنگی - هنری است. با وجود چنین انجمنی می‌توان در آینده به اقتدار هرچه بیشتر و صفر رسیدن تضعیف حقوق هنرمندان امید داشت.