بزرگنمايي:

راه ترقی - اعتماد / متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
روزهای پایانی هفته گذشته برای احزاب اصلاح‌طلب کشور، روزهای پرکاری بود. در دو روز پنجشنبه و جمعه، 3 حزب اصلاح‌طلب با برگزاری کنگره، نسبت به انتخاب اعضای شورای مرکزی خود اقدام کردند. روز پنج‌شنبه، پنجمین مجمع عمومی سراسری حزب اتحاد ملت ایران با پیام رییس دولت اصلاحات و سخنرانی علی شکوری‌راد دبیرکل این حزب، در تالار شهید بهشتی اردوگاه شهید باهنر با حضور چهره‌های سرشناس جریان اصلاحات ازجمله بهزاد نبوی، محسن میردامادی، سعید حجاریان، عبدالله نوری، فاطمه کروبی، عبدالله رمضان‌زاده، مجید انصاری، عبدالواحد موسوی لاری، الیاس حضرتی، محسن هاشمی، عمادالدین باقی، هادی خانیکی و معصومه ابتکار برگزار شد. یک روز بعد و صبح جمعه نیز درحالی بیست‌وهفتمین مجمع عمومی انجمن اسلامی جامعه پزشکی ایران برگزار شد که در دو روز پایانی هفته، حزب ندا نیز برگزار شد. سید محمدصادق خرازی که در پنجمین کنگره حزب ندا، بار دیگر به عنوان دبیرکل این حزب انتخاب شد، معتقد است که این تشکل اصلاح‌طلب، «نمی‌تواند سکوت کند چون نمادی از ندای مردم ایران است. ما نمی‌توانیم از کنار حوادث به‌ آرامی بگذریم؛ چون امروز آرامش و آسایش از مردم سلب شده است. مسوولیت کارگزاران سیاسی و نقش‌آفرینان سیاسی آگاهی‌بخشی است. رسالت ما بیداری است. ایران کشوری است که همواره با آرمان و انگیزه زندگی برپای خود ایستاده است.» او معتقد است که «هنوز هم اصلاحات می‌تواند نقش‌آفرینی کند.» اما محمدصادق خرازی تنها اصلاح‌طلبی نیست که معتقد به حیات اصلاحات است و از «باور به اصلاحات» می‌گوید. علی شکوری‌راد هم که در سخنرانی‌اش در کنگره حزب اتحاد ملت به این موضوع تاکید کرد؛ «راه اصلاحات هنوز بسته نشده است.» جمله‌ای که مصطفی تاجزاده آن را این‌چنین تکرار کرد: «اصلاحات هنوز به بن‌بست نرسیده است» و محمدرضا ظفرقندی، دبیرکل انجمن اسلامی جامعه پزشکان ایران با بیان اینکه «برای برون رفت از این شرایط راهی جز اصلاحات اساسی باقی نمانده است» بر آن تاکید کرد. هرچند همه این افراد می‌دانند که شرایط موجود در جامعه، وضعیت اصلاحات و اصلاح‌طلبی را با مخاطراتی روبرو کرده اما همانطور که تاجزاده گفته، معتقدند که «اصلاحات هنوز توان این را داشته باشد تا به شرط انجام اصلاحات لازم در خود، مطرح باشد.» البته شکوری‌راد، با توجه به آنچه شرایط موجود در جامعه می‌داند، اصلاح‌طلبی را کاری دشوار می‌داند اما در عین حال معتقد است که «اصلاح‌طلبی» از آن روی انتخاب شده که می‌دانند با انقلابی دیگر رویای فردای بهتر تحقق نخواهد یافت. در این اوضاع و احوال اما فشارها به جناح اصلاحات نیز اگر نگوییم بیشتر از همیشه، دست‌کم همچون همیشه ادامه یافته و حال، کار به آن‌جا رسیده که وقتی 77 نفر از فعالان منتسب به این جناح سیاسی، در بیانیه‌ای نسبت به نحوه برخورد با معترضان گلایه کردند، در ادامه خبرهایی از احضار بعضی از آنها نگرانی‌ها را دوچندان ساخت. بیانیه‌ای که محمدرضا ظفرقندی در لفافه به آن اشاره کرده و به نحوه برخورد با آن انتقاد دارد. بیانیه‌ای که مصطفی تاجزاده از آن به عنوان یک «کار جمعی» یاد کرده اما درنهایت، برای کاهش این فشارها حاضر به پذیرش مسوولیت آن شده است: «اگر قوه قضاییه دنبال این است که ببیند چه کسی آن را نوشته به آنها می‌گویم من نوشتم و امضا جمع کردم و هر برخوردی که می‌خواهند داشته باشند با من داشته باشند.»
مصطفی تاجزاده با بیان اینکه «نوشتن این بیانیه، کاری جمعی است» گفت: «اما تقریبا از تمام کسانی که احضار کردند دو سوال کردند اول اینکه چه کسی این بیانیه را نوشته و چه کسی امضا جمع کرده است برای همین هم بنده به صراحت عرض می‌کنم با اینکه نویسنده بیانیه من نیستم، مسوولیت این کار را می‌پذیرم اگر قوه قضاییه دنبال این است که ببیند چه کسی آن را نوشته به آنها می‌گویم من نوشتم و امضا جمع کردم و هر برخوردی که می‌خواهند داشته باشند با من داشته باشند.» ظاهرا مصطفی تاجزاده می‌خواهد با برعهده گرفتن مسوولیت این بیانیه، از احضار دیگر امضا‌کنندگان این نامه که به گفته خودش برای پاسخگویی به این پرسش که چه کسی این نامه را نوشته جلوگیری کند. اما پرسشی که پیش می‌آید این است که باتوجه به اینکه پس از اتفاقات اخیر مسوولان عالیرتبه نظام ازجمله رییس‌جمهوری، رییس دستگاه قضا و رییس قوه مقننه و دیگر مسوولان، مدام تاکید کرده‌اند که حق اعتراض مردم را باید به رسمیت شناخت، چگونه مدنی‌ترین نوع اعتراض که نوشتن بیانیه و امضای آن است، تحمل نشده و امضای یک بیانیه منجر به احضار و بازداشت افراد می‌شود؟