بزرگنمايي:

راه ترقی - ایران / « صدای عراق » عنوان ستون "اول دفتر" روزنامه ایران است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
نقشه کنونی منطقه خاورمیانه پس از جنگ جهانی اول کشیده شد و کشورهای عربی گوناگونی از دل امپراتوری عثمانی پدید آمدند. نقشه‌ای که پس از جنگ دوم جهانی به شکل کامل تثبیت شد. اگر نگاهی به حکومت‌ها و دولت‌هایی که طی این یکصد سال در منطقه به وجود آمده‌اند بیندازیم، شاید بتوان با قاطعیت گفت که هیچ رژیمی سفاک‌تر و ظالم‌تر از رژیم صدام وجود نداشته است. رژیمی که صدها هزار نفر از مردم عراق را کشت و خود را درگیر سه جنگ خانمان‌برانداز کرد و در نهایت هم به دست نیروهای چند ملیتی به رهبری ایالات متحده سقوط کرد و صدام حسین نیز اعدام شد و مردم عراق از یوغ یک دیکتاتور خون‌ریز نجات یافتند.
پرسش این است که اکنون چرا پس از 17 سال از آن واقعه، صدها هزار نفر از مردم عراق که به قول شبکه‌های امریکایی نیز به بیش از یک میلیون نفر می‌رسید، یکصدا خواهان خروج امریکا از کشورشان شده‌اند؟ آیا مردم عراق قدردان نیستند؟
پاسخ دقیقاً مربوط به عملکرد امریکایی‌ها می‌شود. بویژه پس از حضور ترامپ در کاخ سفید، این عملکرد آشکارا نقض حاکمیت ملی عراق است. در حقیقت می‌توان گفت که رفتار امریکایی‌ها در عراق مثل یک کشور استعمارگر با مستعمره است. در واقع امریکایی‌ها براحتی حاکمیت عراق را نقض می‌کنند. به عراقی‌ها و حتی نیروهای رسمی آنها حمله می‌کنند. از خاک عراق علیه مردم و کشورهای دیگر اقدام نظامی می‌کنند. دست به ترور می‌زنند. مجلس عراق را که برآمده از انتخابات آزاد عراقی‌ها است به سخره گرفته و مصوبه آن را رد می‌کنند. دخالت‌های فراوان در امور نفتی و اقتصادی عراق دارند. خوب اگر قرار بود یک کشور چنین رفتاری را با مردم عراق کند، دیگر چه جای نگرانی از وجود صدام حسین بود؟ صدام هر چه بود عراقی بود، مردم عراق دیر یا زود او را از قدرت برکنار می‌کردند، ولی با امریکایی‌ها چه کنند که همه این اقدامات را از موضع سلطه‌طلبی می‌کنند؟ امریکایی‌ها ظاهراً عراقی‌ها را از چاله در آورده‌اند و به داخل چاه انداخته‌اند.
وضعیت رفتار غربی‌ها و بویژه امریکایی‌ها در همه کشورهایی که دخالت کرده‌اند چندان بهتر از این نیست. قذافی نیز حاکم ظالمی بود، ولی امروز کدام لیبیایی است که حسرت دوران قذافی را نخورد و خواهان بازگشت به آن دوران نباشد. اقدامات اروپا و امریکا در لیبی منجر به این شده که ملت لیبی میان ده‌ها و حتی صدها گروه شبه نظامی و جنایتکار که بدتر از قذافی هستند سردرگم شوند و روز و شب نداشته باشند. قذافی حداقل بخش مهمی از درآمدهای نفتی را به مردم می‌داد تا در رفاه باشند در عراق نیز حداقل 15 سال جنگ و خونریزی داخلی و سپس شکل‌گیری داعش دستاورد حضور امریکایی‌ها بود و اکنون که مردم عراق باید نفسی تازه و دوران آرامش و رفاه را تجربه کنند، به یک باره با رفتارهای استعمارگرانه امریکا در عراق مواجه شده‌اند و تمامی امید مردم را نسبت به آینده زایل کرده‌اند.
وضعیتی که در افغانستان نیز مشاهده می‌شود. پس از حدود 20 سال حضور ده‌ها هزار نظامی غربی در این کشور، مردم افغانستان همچنان با کشوری ناامن، فاقد استقلال کافی و نیز بدون حداقلی از دموکراسی و دولت کارآمد مواجه هستند. و از همه بدتر اینکه حضور امریکایی‌ها در عراق و افغانستان هیچ چشم‌انداز مثبتی را از آینده این دو کشور نیز نشان نمی‌دهد. کلنگی کردن منطقه محصول این حضور بوده است. رشد گروه‌های افراطی بویژه در عراق و سوریه و لیبی و حتی مصر ناشی از همین دخالت‌ها است. به همین علت است که مردم عراق یکصدا و متحد و مسالمت‌آمیز به خیابان‌ها آمده‌اند و خواهان خروج ایالات متحده از عراق شده‌اند. آیا ترامپ این صدای رسا و روشن را خواهد شنید؟ آینده ثابت خواهد کرد که چقدر گوش شنوا داشته است.