بزرگنمايي:

راه ترقی- پرسپولیس در این بازی، نمایشی متفاوت در دو نیمه مسابقه داشت. نیمه‌ای که بازی را باخت و نیمه‌ای که با وجود ساختن موقعیت‌های خوب، نتوانست به بازی برگردد. پرسپولیس نیمه اول مقابل الدحیل، فقط سه ضربه به سمت دروازه حریف زد که یکی داخل چارچوب بود. از دو ضربه دیگر یکی توسط مدافعان بلاک شد و دیگری با فاصله زیادی از کنار دروازه بیرون رفت. آن هم در شرایطی که آن‌ها بیشتر زمان مسابقه از حریف‌شان عقب بودند. نیمه دوم، اوضاع عوض شد و پرسپولیسی‌ها هفت بار دروازه الدحیل را تهدید کردند. دو شوت داخل چارچوب زدند و سه ضربه دیگرشان هم با اختلاف نسبتا کمی از کنار دروازه بیرون رفت. تفاوتی که شاید، به سیستم بازی پرسپولیس برگردد.
پرسپولیسی‌ها در هفته‌های اخیر با گل ‌محمدی، از سیستم 2-4-4 استفاده می‌کردند و علیپور و اوساگونا در خط حمله حضور داشتند. بازی با استقلال، استوکس هم به خط حمله اضافه شد و جای اوساگونا را گرفت. امروز اما گل محمدی با تغییری محتاطانه، علیپور را به تنهایی در خط حمله گذاشت و به جای اوساگونا و استوکس، بشار رسن در ترکیب قرار گرفت. روشی که باعث شد آن‌ها در حمله کم خطر باشند و دائم، با لو دادن توپ فرصت‌های خوبی برای ضد حمله در اختیار حریف بگذارند. نیمه دوم با مصدومیت ترابی، اوساگونا به ترکیب برگشت و تعداد موقعیت‌های پرسپولیس با سیستم جدید، مثل بازی‌های گذشته افزایش پیدا کرد. تنها حملات الدحیل در نیمه دوم هم، سه شوت از بیرون محوطه جریمه بود.
پرسپولیس در قطر، شروع بدی داشت و در همان دقیقه 5 مسابقه غافلگیر شد. در صحنه‌ای که اگر سر به هوایی مدافعان پرسپولیس نبود، می‌شد به راحتی جلوی آن را گرفت. سانتر جونیور از سمت چپ، روی سر مانژو فرود آمد. مهاجم سابقه یووه در صحنه‌ای مشکوک به خطا، با فشار روی نادری توانست سر اول را بزند. توپ مانژوکیچ، در چارچوب نبود و دقیقا مشکل از همینجا شروع شد. شجاع خلیل‌زاده و محمد نادری با تصور اینکه توپ به اوت می‌رود، بازی را رها کردند و برای اعتراض به سمت داور رفتند. معز علی هم سریع، خودش را به توپ رساند و از فرصت استفاده کرد. سانتر او به مانژوکیچ یارگیری نشده رسید و او به راحتی قبل از اینکه شجاع و نادری مانعش شوند، گل اول بازی را زد.
فارغ از اینکه داور در این صحنه اشتباه کرده یا نه، اگر اعتراض بازیکنان پرسپولیس نبود الدحیل به سادگی در این صحنه به گل نمی‌رسید. بعد از گلی که ژاپن در جام ملت‌های آسیا به ایران زد و به قیمت حذف تیم ملی تمام شد، به نظر می‌رسید این  تاوان سخت، تغییری در رفتار بازیکنان ایرانی به وجود بیاورد. اتفاقی که نیفتاد و دقیقا یک سال بعد، پرسپولیس چنین گلی در لیگ قهرمانان خورد. صحنه‌ای که اگر خلیل‌زاده و نادری بازی را رها نمی‌کردند، احتمالا به گل منجر نمی‌شد. پرسپولیس حالا، لیگ قهرمانان را با یک شکست آغاز کرده و تاوان سختی، برای اعتراض بی موقع دو مدافعش داده است.
گل محمدی برخلاف تیم کالدرون، سعی دارد بیشتر به بازی تیمش عرض بدهد. تاکتیک خوبی برای فضاسازی به نظر می‌رسد، اما تا این جای کار که بیش‌تر از رقبا، این خود پرسپولیس بوده که متضرر شده است. با این روش، مهره‌های دفاعی پرسپولیس به طرز عجیبی از هم فاصله می‌گیرند و وجود مهره‌های تکنیکی و سرعتی نظیر مهدی قائدی و یا همین ادمیلسون برزیلی برای تهدید کردن بیرانوند افت کرده به شدت کافی هستند. شاید بهترین مسکن برای این درد سید جلال حسینی باشد که در سخت‌ترین بازی مرحله گروهی پرسپولیس در آسیا به کار گرفته نشد و حتی در صورت استفاده نیز به علت افزایش سن او نمی شود به مانند گذشته از سد دفاع سرخ ها اطمینان کامل داشت.
اما شاید در حال حاضر جدی‌ترین معضل پرسپولیس در خط میانی این تیم باشد. کمال کامیابی‌نیا هیچ چشمه‌ای از آن هافبک جنگنده گذشته ندارد. احمد نوراللهی خسته است و بی‌تمرکز. محسن ربیع‌ خواه فایده تهاجمی چندانی ندارد. بشار رسن روندش به شدت سینوسی شده است و عملاً نمی‌شود به وی اطمینان کامل کرد. در آخر مهدی ترابی هم که ظاهراً با رفتن کالدرون، غارت شده است و دیگر مرد شماره یک سرخپوشان نیست. در چنین شنین شرایطی ریکاوری اصولی از نان شب هم واجب تر است.