چاپ

راه ترقی- نظریه‌های جامعه‌شناختی و زیبایی‌شناسانه، تبیین کننده سبک زندگی، مصرف فرهنگی و پیامدهای آن مانند نظریه «پیر بوردیو»، «ریچارد پیترسون» و «آنتونی گیدنز»، در متعالی‌ترین جحالت شان، بینش‌هایی در ساحت ساخت اجتماعی و محتوای مصرف فرهنگی ارائه می‌کنند. در این گزارش سعی بر آن شده است که با گذر از جهان پهناور اقتصاد هنر، در سایه بررسی ارتباط مفهوم «عرضه» و «تقاضا»، پیش زمینه‌ای برای شناخت و تحلیل مصرف فیلم و آثار سینمایی در بازار هنری ارائه کنیم.
بر همین اساس، نوشتار پیش رو تلاش دارد تا در بطن خود مخاطبان را با مفهومی فراگیرتر از یک نگاه هنری با سینما مواجه کند، قصد دارد تا در لابه‌لای دنیای کلمات شناور بر این بستر و گستره سفید بر این نکته تاکید داشته باشد که سینما به عنوان فراگیرترین و مردمی‌ترین محصول هنری، فرای کالایی فرهنگی است؛ چرا که سینما در قرن بیست و یکم به بازتابی از جایگاه هیجانی و هویتی انسان‌ها بدل شده است. سینمای امروز دیگر تنها هنری در خدمت بازتاب زندگی نیست؛ بلکه کالایی است که در فرایند ساختار زندگی ساخته شده است. تنها کالایی که از کنش و واکنش‌های انسان‌ها گرفته شده و به خود و ذهنیت آنها باز می گردد.