راه ترقی
کوچک‌ترین پیشرانه‌های تولیدی در خودروسازی
پنجشنبه 8 فروردين 1398 - 21:09:14
راه ترقی - در طول تاریخ باتوجه‌به شرایط مختلف بازار جهانی، خودروهای متنوع با پیشرانه‌های کوچک تولید شده‌اند. در این مقاله خودروهایی را معرفی می‌کنیم که از کوچک‌ترین پیشرانه‌های صنعت خودروسازی بهره می‌بردند.

در چند سال اخیر به‌دلایل متفاوتی اعم از قوانین جدید آلایندگی و تلاش برای حفظ طبیعت، خودروسازان تلاش کرده‌اند تا با تولید پیشرانه‌های کوچک‌تر درکنار نهایت کارایی، نظر کاربران نگران این حوزه را جلب کنند. مهندسی مدرن خودروسازی نشان داده است که می‌توان با پیشرانه‌های با حجم کمتر از یک لیتر، توان کافی درکنار آلایندگی اندک را دراختیار داشت؛ اما اگر به گذشته رجوع کنیم، خواهیم دید که تمایل به تولید موتورهای کوچک در خودروسازی به‌هیچ وجه پدیده‌ی جدیدی نیست و با مطالعه‌ی تاریخ خودروسازی، به اطلاعات جالب و ارزشمندی دست پیدا می‌کنیم. در ادامه به خودروهایی در تاریخ اشاره شده است که از کوچک‌ترین پیشرانه‌ها استفاده کرده‌اند؛ از دهه‌ی 1920 میلادی تا امروز، ترکیب پیشرانه‌ی کوچک در خودرویی که سازنده‌ی آن شهرت لازم را داشته باشد، کم و بیش جواب داده است. خودروهایی که در این فهرست قرار گرفته‌اند، همگی با اولویت قیمت و مصرف سوخت پایین تولید نشده‌اند؛ شاید تعجب‌آور و غیرمعمول باشد، اما در طراحی و تولید برخی نمونه‌ها عملکرد فنی اولویت اصلی مهندسان بوده است. 1. پیل P50
محصول سال 1962 و 2011
حجم پیشرانه: 49 سی‌سی
شرکت پیل (Peel) تنها برند خودروسازی در جزیره‌ی مَن (Isle of Man) است؛ خودروی سه چرخ P50 محصول این شرکت هم، کوچک‌ترین خودروی تولیدی جهان بوده که نام آن در کتاب رکوردهای جهانی گینس ثبت شده است. قلب این خودروی تک سرنشینه کوچک را یک پیشرانه‌ی 49 سی‌سی هواخنک با قدرت 4.2 اسب‌بخار ساخت شرکت آلمانی DKW تشکیل می‌دهد. Peel P50 با ابعاد 1372 میلی‌متر طول و 991 میلی‌متر پهنا و 59 کیلوگرم وزن، به نهایت سرعت 60 کیلومتربرساعت می‌رسد. کوچک‌ترین خودروی جهان به جعبه‌دنده‌ی سه سرعته دستی مجهز شده است که البته دنده‌ عقب ندارد. کمتر از 50 دستگاه P50 از سال‌های 1962 تا 1965 باهدف تولید خودرویی کوچک که بتوان با دست آن را جابه‌جا کرد، عرضه شد. این مدل جالب که در برنامه‌های تلویزیونی مثل تاپ‌گیر نمایش داده شد، سال 2011 در دو مدل برقی و بنزینی دوباره به خط تولید بازگشت. مدل 2011 پیل P50 همچنان سه چرخ و پیشرانه‌ی 49 سی‌سی به همراه داشت اما امکان سفارش نمونه‌ی 125 سی‌سی چهارزمانه با نهایت سرعت 88 کیلومتربرساعت هم در دسترس بود. P50 در کشورهایی مثل بریتانیا و آمریکا یک خودرو طبقه‌بندی می‌شود اما در مناطق دیگری همچون فنلاند، براساس قوانین مختلف، موتورسیکلت گازی در نظر گرفته شده است. 2. باند مینی کار
محصول سال 1949
حجم پیشرانه: 122 سی‌سی
سری خودروهای اقتصادی و سه چرخ باند مینی کار (Bond Minicar) برای برآورده کردن ابتدایی‌ترین و اصلی‌ترین هدف خودرو، یعنی حمل‌ونقل ساده، تولید شدند. از سال 1949 تا 1966، بیش از 24,000 دستگاه باند مینی کار در 7 سری مختلف تولید شد. سری اول باند مینی کار به پیشرانه‌ی 122 سی‌سی دوزمانه با قدرت 5 اسب‌بخار و نهایت سرعت 80 کیلومتر برساعت مجهز شده بودند؛ وزن کلی این مدل به 149 کیلوگرم می‌رسید و توانایی حمل چهار سرنشین را داشت. سری اول باند مینی کار حتی سقف سخت و فلزی و در هم نداشت اما در مدل‌های بعدی، تجهیزات بیشتر مثل ترمز جلو و پیشرانه‌ی 197 سی‌سی اضافه شدند. شرایط خودروسازی بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم به‌قدری وخیم بود که باند مینی کار بیش از 15 سال تولید شد و مشتری داشت؛ با تغییر قوانین مالیاتی این کشور، امتیازهای ویژه‌ی خودروهای سه چرخ از بین رفت و مدل کلاسیک مینی بازار را تصاحب کرد. 3. مسراشمیت KR175
محصول سال 1953
حجم پیشرانه: 173 سی‌سی
شرکت هوایپماسازی مسراشمیت (Messerschmitt) که امروز با ایرباس ادغام شده است، درنظر بسیاری از افراد بخاطر تولید هواپیماهای جنگ جهانی دوم مثل Bf 109 و Me 262 شهرت دارد؛ اما این برند آلمانی در زمانی‌که مجوز تولید هوایپما نداشت، به تولید خودرو روی آورد. KR175 اولین خودروی تولیدی مسراشمیت است که ایده‌ی اولیه آن، سال 1952 براساس پیشنهاد فِریتز فِند ، شکل گرفت. خودروی کوچک سه چرخ مسراشمیت با وزن کلی 200 کیلوگرم از پیشرانه‌ی تک سیلندر 173 سی‌سی دوزمانه 9 اسب‌بخار قدرت می‌گرفت تا به نهایت سرعت 80 کیلومتربرساعت دست یابد. با اینکه مسراشمیت KR175 با تولید کمتر از 20,000 دستگاه در رده‌ی پایین‌تری نسبت به بی‌ام‌و Isetta قرار می‌گیرد (بی‌ام‌و ایزتا در 161,000 دستگاه تولید شد)، اما به‌دلیل طراحی منحصربه‌فرد یکی از ماندگارترین خودروهای کوچک تاریخ است. بسیاری از افراد معتقد هستند که این مدل براساس باقی‌مانده‌های کابین هواپیماهای مسراشمیت تولید شده است؛ اما واقعیت این است که از طراحی کابین هوپیماهای جنگنده برای تولید KR175 الهام گرفته شد. دو صندلی KR175 به‌صورت ردیفی هستند که فضای نسبتاً خوبی به‌خصوص برای سرنشین عقب فراهم می‌کنند. از ویژگی‌های برجسته‌ی مسراشمیت KR175 تجهیزاتی مثل استارتر برقی و دنده عقب است که در خودروهای کوچک آن دوران وجود نداشت؛ همچنین کیفیت ساخت این مدل به‌قدری بالا است که بسیاری از نمونه‌های KR175 هنوز هم بدون مشکل کار می‌کنند. تولید KR175 تا سال 1955 ادامه یافت و سپس مدل KR200، جایگزین اواین خودروی مسراشمیت شد. 4. هاینکل Kabine
محصول سال 1956
حجم پیشرانه: 174 سی‌سی
هاینکِل فلوگزوگ‌و‌ِرکه (Heinkel Flugzeugwerke) یکی دیگر از شرکت‌های هواپیماسازی آلمان بود که پس از جنگ جهانی دوم، به خودروسازی و دوچرخه‌سازی وارد شد. هاینکل در دوران جنگ جهانی دوم، بمب‌افکن‌های سفارشی لوفت‌وافه (نیروی هوای آلمان نازی) را تولید می‌کرد. خودروی کوچک هاینکل موسوم به Kabine، از سال 1956 تا 1958 در دو مدل متفاوت سه و چهار چرخ با همکاری برندهای دیگر تولید شد. سری اول با کد Type 153، برخلاف بسیاری از خودروهای کوچک اقتصادی دهه‌ی 1950 از پیشرانه‌ی چهارزمانه با حجم 174 سی‌سی استفاده می‌کرد و به نهایت سرعت 87 کیلومتربرساعت می‌رسید. مدل Kabine ابتدا در آلمان تولید می‎شد اما سپس به ایرلند رفت و همزمان در انگلستان هم با نام Trojan 200 ظهور کرد؛ کیفیت ساخت خوب (مدل‌های تولیدی آلمان)، جعبه‌دنده‌ی 4 سرعته با دنده عقب و ظرفیت چهار سرنشین باعث شد تا خودروی اقتصادی هاینکل در حدود 23,000 دستگاه تولید شود. مدل چهارچرخ Kabine با کد Type 154 از پیشرانه‌‌های 198 و 204 سی‌سی استفاده می‌کرد. 5. ایزتا
محصول سال 1953
حجم پیشرانه: 245 سی‌سی
شاید در شرایط فعلی تصورش مشکل باشد، اما بی‌ام‌و در دهه‌ی 1950 وضعیت خوبی نداشت و یک خودروی کوچک سه چرخ با پیشرانه‌ی 245 سی‌سی و طول 2250 میلی‌متر، می‌توانست نجات‌دهنده‌ی خودروساز باواریا باشد. ایزتا پیش از اینکه با نشان و علامت بی‌ام‌و تولید شود، در ایتالیا و در کارخانه‌ی شرکت ایزو (Iso Autoveicoli S.p.A.) متولد شد. ایزتا که در زبان ایتالیایی به‌معنی «ایزوی کوچک» است، ابتدا با پیشرانه‌ی تک سیلندر 245 سی‌سی که در پشت کابین و جلوی تنها چرخ محور عقب نصب شده بود، عرضه شد. مدل 300 ایزتا در سال‌های بعد با پیشرانه‌ی 298 سی‌سی 13 اسب بخاری همراه شد. بحران سوئز در دهه‌ی 1950 باعث شد تا قیمت سوخت به‌شدت بالا رود و خودروهای کوچک و اقتصادی مثل ایزتا، بهترین گزینه برای خرید باشند؛ به‌همین دلیل محصول ایتالیا تحت لیسانس در شرکت‌های مختلفی مثل VELAM فرانسه و بی‌ام‌و آلمان هم تولید شد و تا سال 1961 به کشورهای اسپانیا، آرژانتین، برزیل، بریتانیا و بلژیک رسید. با پایان شرایط بحرانی و تولید خودروهای اقتصادی چهارچرخ با تجهیزات بیشتر همچون مینی، ایزتا به تاریخ سپرده شد. 6. برِکِلی SA322
محصول سال 1956
حجم پیشرانه: 322 سی‌سی
شرکت انگلیسی برکلی (Berkeley) که از سال 1956 تا 1960 در تولید خودروهای کوچک و اتقصادی با پیشرانه‌های موتورسیکلت فعال بود، به سؤال بسیاری از افراد در دهه‌ی 1950 پاسخ داد. می‌توان خودرویی اسپرت با پیشرانه‌ی کوچک داشت؟ پاسخ تیم مهندسی برکلی، مدل SA322، خودروی اسپرت کروک با وزن 380 کیلوگرم، دو صندلی و پیشرانه‌ی 2 سیلندر موتورسیکلت 322 سی‌سی بود. برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتربرساعت با برکلی SA322، علاوه‌بر تحمل صدای بسیار زیاد باید 38.3 ثانیه هم صبر کرد که با استانداردهای دهه‌ی 1950 هم ناامید کننده است. البته نهایت سرعت 105 کیلومتربرساعت هم برای SA322 با پیشرانه‌ی کوچک موتورسیکلت و وزن خودرو، درخورتوجه است. برکلی مدل‌های مختلفی براساس فرمول «خودروی اسپرت با پیشرانه‌ی کوچک» تولید کرد؛ محصولات این شرکت انگلیسی از پیشرانه‌های 322 تا 692 سی‌سی استفاده می‌کردند. 7. هوندا N360
محصول سال 1967
حجم پیشرانه: 354 سی‌سی
N360 محصول جذاب هوندا برای کلاس خودروهای Kei مخصوص ژاپن بود که درواقع، مقدمه‌ای برای تولید سیویک هم شد. هوندا N360 طرح هاچ‌بک داشت، فرمان‌پذیری و کیفیت ساختش بالا بود و پیشرانه‌ی 2 سیلندر هواخنک با حجم 354 سی‌سی نیروبخش چرخ‌های جلویش بود. همان‌طور که از یک شرکت با پیشینه‌ی خوب در تولید موتورسیکلت انتظار می‌رفت، پیشرانه‌ی N360 سرزنده بود و تا رقم‌های بالا دور می‌گرفت. با N360 رسیدن به سرعت 137 کیلومتربرساعت ممکن بود، بنابراین رقیب جدی مینی انگلیس، از ژاپن رسید. مدل N600 که از پیشرانه‌ی 600 سی‌سی استفاده می‌کرد، اولین خودروی هوندا بود که به‌طور رسمی در آمریکا (سال1969) فروخته شد. 8. سوبارو 360
محصول سال 1958
حجم پیشرانه؛ 356 سی‌سی
خودروساز ژاپنی به سیستم تمام چرخ محرک کارآمد در خودروهایش شهرت دارد؛ اساس این شهرت و اصالت با اولین خودروِ سوبارو ، مدل 360 شروع شد. سوبارو 360 هم مانند بسیاری از خودروهای ژاپنی، در کلاس Kei قرار می‌گیرد و مخصوص قوانین ویژه‌ی این کشور طراحی شده است. محدودیت در ابعاد و حجم پیشرانه‌ی خودروهای Kei باعث شد تا 360 با وزن کلی 549 کیلوگرم از پیشرانه‌ی 2 سیلندر 356 سی‌سی دوزمانه با قدرت 25 اسب‌بخار استفاده کند. سوبارو 360 که با نام مستعار «کفش‍دوزک» شناخته می‌شود، یکی از پرطرفدارترین خودروهای ژاپن در دهه‌های 1950 و 1960 بود؛ بیش از 390,000 دستگاه سوبارو 360 در مدل‌های کوپه‌ی دو در، کروک و استیشن تا سال 1971 تولید شد. کفش‌دوزک خودروسازی به اندازه‌ای مشهور بود که در بازی‌های ویدئویی و انیمه‌های ژاپنی هم به تصویر کشیده شد. سوبارو 360 امروز به‌عنوان یکی از خودروهای کلکسیونی معروف شناخته می‌شود. 9. سیتروئن 2CV
محصول سال 1948
حجم پیشرانه: 375 سی‌سی
سیتروئن مدل ماندگار 2CV را سال 1948 با پیشرانه‌ی 2 سیلندر 375 سی‌سی مجهز به 9 اسب‌بخار قدرت رونمایی کرد. 2CV می‌توانست چهار سرنشین را با سرعت حرکت بسیار کم، حمل کند. نسخه‌ی جدیدتر این مدل با پیشرانه‌ی 425 سی‌سی و 12 اسب‌بخار قدرت در سال 1954 عرضه شد. ویژگی برجسته‌ی 2CV که باعث شد تا سال 1988 در فرانسه تولید شود (تا سال 1990 در پرتغال تولید شد)، قدرت و تجهیزات رفاهی نبود؛ این مدل در سادگی محض خلاصه شده بود. برای مثال، پیشرانه‌ی کوچک و هواخنک سیتروئن به‌سادگی تعمیر می‌شد و به‌دلیل وزن کم، یک فرد بالغ می‌توانست آن را بدون مشکل جابه‌جا کند. به‌لطف سیستم تعلیق با کمک‌فنرهای بلند، سواری 2CV فوق‌العاده نرم و مصرف سوخت و هزینه‌های تعمیر پایین بود. سیتروئن 2CV با تولید در نسخه‌های مختلفی مثل امی (Ami)، ژیان (Dyane)، اکادیان (Acadiane) و مهاری (Mehari) در چهار دهه عمر، نزدیک به 9 میلیون مشتری در سراسر جهان پیدا کرد. در طول سال‌های گذشته نسخه‌های متنوع 2CV به‌صورت CKD در کشورهای مختلف شامل یونان، آفریقا ، ایران، ویتنام، شیلی، بلژیک، اسپانیا، پرتغال و ... مونتاژ و عرضه شده‌اند. جالب است بدانید که باوجود قوای فنی ضعیف، سیتروئن 2CV در موتوراسپرت هم حضور پررنگی داشت که شاید یکی از دلایل این امر، تعمیر سریع بخش‌های مختلف این خودروی کلاسیک فرانسوی و جایگزین کردن کامل پیشرانه در کمتر از 10 دقیقه باشد. 10. فیات 500 Nuova
محصول سال 1957
حجم پیشرانه: 479 سی‌سی
درست همان‌طور که فولکس واگن بیتل خودروسازی آلمان را احیاء کرد، فیات 500 هم ایتالیا را نجات داد. اولین نسخه از فیات 500 که سال 1957 با پیشرانه‌ی 2 سیلندر 479 سی‌سی هواخنک عرضه شد، نوا (در زبان ایتالیایی به‌معنی «جدید» است) نام داشت. در مدل‌های بعدی اسپرت، 500D و آبارث که تا سال 1975 تولید شدند، حجم پیشرانه به 499 سی‌سی افزایش پیدا کرد. فیات 500 در مدل‌های استاندارد تا 18 اسب‌بخار قدرت داشت اما در نسخه‌ی 659SS تیونینگ آبارث ( Abarth ) این خودروی کوچک شهریِ 500 کیلوگرمی با 40 اسب‌بخار قدرت همراه شد و رقیب ایتالیایی، مینی انگلیس نام گرفت. مقامات فیات پس از رونمایی مدل مفهومی Trepiuno، سال 2007 نسخه‌ی مدرن مدل 500 را تولید کردند که در مدل پایه به پیشرانه‌ی 964 سی‌سی مجهز است؛ فیات 500 جدید زیرنظر گروه فیات کرایسلر (FCA) هنوز هم تولید می‌شود. 11. وَنکل اسپایدر NSU
محصول سال 1964
حجم پیشرانه: 497 سی‌سی
شرکت آلمانی NSU سال 1873 راه‌اندازی شد. این برند فراموش‌شده سال 1964 اولین خودروِ جهان با پیشرانه‌ی روتری وَنکل (Wankel) را تولید کرد. در دهه‌ی 1960، پیشرانه‌ی ونکل تا جایی پیشرفت کرد که سرانجام جایگزین پیستون، پیشنهاد شود. محصول نوآورانه‌ی NSU از پیشرانه‌ی 497 سی‌سی حدود 50 اسب‌بخار قدرت می‌گرفت؛ شاید ای قدرت در نگاه اول درخورتوجه نباشد اما باید توجه کرد مکه وزن خودرو کمتر از 500 کیلوگرم است و بنابراین، نسبت قدرت به وزن 100 اسب‌بخار بر تن عملی شد. ترکیب پیشرانه‌ی کوچک ونکل با بدنه‌ی سبک وزن، نهایت سرعت خودرویِ NSU را به بیش از 160 کیلومتربرساعت رساند. کروک NSU Wankel Spider به‌دلیل عملکرد ضعیف پیشرانه، نه‌تنها موفقیت تجاری نبود؛ بلکه به‌دلیل استفاده‌ی زیاد خریداران از گارانتی شرکت، برند NSU را تا مرز نابودی کامل رساند. درواقع ونکل اسپایدر روی کاغذ بسیار جذاب به‌نظر می‌رسید اما پیشرانه‌ی پیچیده‌ی روتِری، نیازمند تعمیر و نگه‌داری منظم بود؛ هزینه‌های بالاِ نگه‌داری، ونکل اسپایدر را پس از تولید 2375 دستگاه از سال 1964 تا 1967 به صحنه‌ای از تاریخ تبدیل کرد. مقام‌های فولکس واگن برند NSU را در سال 1969 دراختیار گرفتند تا پایه‌های شرکت آئودی شکل بگیرد. 12. اسمارت فورتو
محصول سال 1998
حجم پیشرانه: 599 سی‌سی
شرکت ساعت‌سازی اسمارت (Smart) ابتدا با فولکس واگن برای تولید خودرو وارد مذاکره شد، اما سرانجام مرسدس بنز جای غول خودروسازی آلمان را گرفت. حاصل برنامه‌ریزی‌های بلندمدت اسمارت و مرسدس بنز، مدل شهری و اقتصادی فورتو (Fortwo) شد. نسل اول فورتو سال 1998 با پیشرانه‌ی 3 سیلندر 599 سی‌سی، توربوشارژر ، قدرت 54 اسب‌بخار و نهایت سرعت 135 کیلومتربرساعت فروخته شد. وزن نسبتاً بالا برای در کلاس خودروهای کوچک و جعبه‌دنده‌ی نیم‌اتوماتیک، سرعت‌گیری فورتو تا سرعت 100 کیلومتربرساعت را در حدود 18 ثانیه محدود کرد. اسمارت فورتو تا امروز در سه نسل مختلف با مدل‌های بنزینی و برقی تولید شده است. 13. تاتا نانو
محصول سال 2008
حجم پیشرانه: 624 سی‌سی
نانو (Nano) هاچ‌بک شهری و اقتصادی خودروسازی هندی تاتا موتورز (Tata Motors) است که از سال 2008 تا 2018 تولید شد. با اینکه پیشرانه‌ی نانو بسیار کوچک است، اما دلیل اصلی شهرت این خودروی هندی در یک دهه پیش، قیمت مناسبش بود؛ تاتا نانو در سال 2008 برچسب قیمت حدود 2500 دلار خورد تا خودرویی جدید و ارزان‌قیمت دربرابر موتورسیکلت‌های متنوع بازار هند باشد. بزرگ‌ترین دلیلی که نانو را به تاریخ فرستاد و پروژه‌ای ضررده برای تاتا شد، درکنار ایمنی نامناسب (صفر ستاره NCAP ) کیفیت تولید بسیار پایین بود؛ البته پیشرانه‌ی 2 سیلندر 37 اسب بخاری عملکرد خوبی داشت. مدیران ارشد تاتا موتورز، چراغ سبز تولید نانو را با هدف فروش سالانه 250,000 دستگاه روشن کردند و حتی در سال 2015 نسخه‌ی فیس‌لیفت به بازار آمد، اما در طول 10 سال تنها حدود 300,000 دستگاه از هاچ‌بک ارزان‌قیمت هند عرضه شد. 14. سوزوکی کاپوچینو
محصول سال 1991
حجم پیشرانه: 657 سی‌سی
وجود قوانین خودروهای کلاس Kei ژاپن مثل محدودیت حجم پیشرانه تا حداکثر 660 سی‌سی، کمک بزرگی در تولید مدل‌های شهری و اقتصادی جذاب شده است. سوزوکی کاپوچینو (Cappuccino) با طراحی بدنه و کابین متفاوت، از پیشرانه‌ی 3 سیلندر 657 سی‌سی توربوشارژ با قدرت 63 اسب‌بخار که در جلو نصب شده بود، استفاده می‌کرد؛ وزن پایین این اجازه را به کاپوچینوی ژاپنی می‌داد تا در زمانی حدود 11.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت برسد. نهایت سرعت 133 کیلومتربرساعت و سقف نرم که به‌سادگی باز و بسته می‌شد، محصول کوچک سوزوکی را به خودرویی مناسب و هیجان‌انگیز برای خیابان‌های شهری و کوهستانی ژاپن تبدیل کرد. کاپوچینو به‌گونه‌ای مهندسی شده بود که با نشستن دو سرنشین، توزیع وزن محور جلو و عقب 50/50 شود؛ بسیاری از بخش‌های این مدل دوست‌داشتنی مثل پنل‌های سقف، کاپوت و محافظ سپر جلو از آلومینیوم ساخته شده‌ بودند. 15. کیترهم 7 160
محصول سال 2013
حجم پیشرانه: 660 سی‌سی
کیترهم 7 مدل سبک‌وزن و اسپرت شرکت کیترهم کارز (Caterham Cars) است که اولین‌بار به‌صورت کیت در سال 1957 براساس مدل لوتوس سِوِن ( Lotus Seven) تولید شد. درواقع کیترهم پس از توقف تولید لوتوس 7، حق طراحی این مدل را خریداری کرد؛ مدل‌های فعلی کیترهم هم در حالت مونتاژ کامل و آماده و هم به‌صورت کیت عرضه می‌شوند. نسخه‌ی 160 کیترهم 7 ارزان‌ترین محصول این شرکت انگلیسی است که به‌مناسبت 40 سالگی پیوند محکم با لوتوس، تولید شد. عدد 160 در این مدل اشاره‌ی مستقیم به نسبت وزن به قدرت دارد؛ کیترهم 7 160 از پیشرانه‌ی 660 سی‌سی توربوشارژ سوزوکی با قدرت 80 اسب‌بخار استفاده می‌کند و به ازای هر تن وزن، 160 اسب‌بخار قدرت در اختیار راننده می‌گذارد. 80 اسب‌بخار قدرت بالایی نیست اما با این وجود، مدل خوش‌فرمان کیترهم در زمانی حدود 6.5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسد. در سبد محصولات کیترهم، مدل‌های قدرتمند دیگری هم وجود دارد که تمام خودروهای این شرکت، بر فلسفه‌ی کالین چپمن فقید (بنیان‌گذار برند لوتوس)، وزن کم، قدرت کافی و قابلیت فرمان‌پذیری بالا تولید می‌شوند. 16. آستین 7
محصول سال 1922
حجم پیشرانه: 696 سی‌سی
شرکت انگلیسی آستین (Austin) سال 1922 خودرویی اقتصادی و بسیار مهم تولید کرد. اهمیت آستین 7 در بریتانیا با فورد مدل T در آمریکا مقایسه می‌شود؛ برای درک ارزش این مدل به این موارد توجه کنید: آستین 7 مدلی بود که براساس آن، اولین خودروی بی‌ام‌و موسوم به دیکسی (Dixi) تولید شد؛ در فرانسه با نشان شرکت روزنگارت (Rosengart) فروخته شد، نیسان از طراحی آستین 7 برای تولید اولین خودروهایش الهام گرفت و سرانجام مدل رسمی خودروی انگلیسی‌ها در بازار جدید سرزمین خورشید تابان عرضه شد. مدل 1922 آستین 7 از پیشرانه‌ی 4 سیلندر 696 سی‌سی با قدرت 7.2 اسب‌بخار استفاده می‌کرد که البته در مدل‌های بعدی، حجم پیشرانه به 747 سی‌سی و قدرت هم به 10.5 اسب‌بخار افرایش یافت. تولید آستین 7 در نسخه‌های بسیار متنوع کوپه، تورر، سدان ، ون، کوپه و کروک تا سال 1939 ادامه داشت. آستین 7 را می‌توان نماد شکوه از دست رفته‌ی خودروسازی بریتانیا دانست که پس از جنگ جهانی دوم، نمونه‌های سفارشی و کلکسیونیش همچون اولین خودروی لوتوس و اولین مدل مسابقه‌ای که بروس مک‌لارن فقید تولید کرد، در تاریخ ماندگار شدند. 17. فولکس واگن XL1
محصول سال 2013
حجم پیشرانه: 800 سی‌سی
XL1 یا حاصل فرایند توسعه و تلاش مهندس‌های فولکس واگن از سال 2002 و بر‌پایه‌ی مدل مفهومی 1-Litre تولید شد. مقام‌های بزرگ‌ترین گروه خودروسازی آلمان وعده دادند براساس تجربه‌های کسب‌شده در مدل‌های مفهومی سال‌های گذشته، سرانجام خودرویی تمام‌عیار و انقلابی عرضه کنند. XL1 درنهایت به‌تولید رسید؛ اما با تیراژ محدود 200 دستگاه هرکدام به‌قیمت حداقل 150,000 دلار، علامت سؤال بزرگی در بازار شد. این قیمت برای بسیاری از افراد باورکردنی نبود؛ اما خریدارانی که واقعا حاضر بودند چنین مبلغی برای محصول فولکس واگن بپردازند، خودرویی دوسرنشینه با فناوری‌ پشرفته، آیرودینامیک پرجزئیات، قوای محرکه‌ی پلاگین هیبرید و مصرف 0.9 لیتر سوخت در هر 100 کیلومتر دراختیار می‌گرفتند. فولکس واگن XL1 از پیشرانه‌ی 800 سی‌سی توربو دیزل درکنار موتور برقی با قدرت 27 اسب‌بخار نیرو می‌گیرد؛ به‌عنوان تنها خودروی هیبرید و دیزل این فهرست، XL1 با نهایت سرعت 160 کیلومتربرساعت در زمانی حدود 22 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می‌رسید. ضریب درگ 0.186، محصول عجیب فولکس واگن را از نظر طراحی آیرودینامیک، برتر از خودروهایی مثل بی‌ام‌و i8، نیسان GT-R ، دوج چارجر دیتونا 1969، مرسدس بنز CLA کلاس و تسلا مدل S قرار داده است.

http://www.RaheNou.ir/fa/News/62192/کوچک‌ترین-پیشرانه‌های-تولیدی-در-خودروسازی
بستن   چاپ