چاپ

راه ترقی - رسالت / « حماسه اربعین، مردمی‌ترین رویداد تاریخ » عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید محمد بحرینیان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
یک‌رویه اخلاقی ناپسند در میان برخی از مسئولان کشور، آن است که به هر مناسبت تلاش می‌کنند از قافله گزارش‌دهی مناسبتی جا نمانند و خود را در گوشه‌ای از هر حماسه، به هر ضرب‌وزوری هم که شده، جا کنند. درست است که در حماسه بزرگ پیاده‌روی اربعین حسینی، چند میلیون نفر ایرانی شرکت می‌کنند و دستگاه‌های دولتی و حاکمیتی موظف‌اند به این جمعیت قابل‌توجه زائران خدمات ارائه کنند، اما گاهی برخی گزارش‌های مسئولان، از عظمت این حماسه در چشمان ناظران می‌کاهد و آن را بیش از آن‌که پدیده‌ای مردمی معرفی کند، به‌اشتباه دولتی و حکومتی جا می‌زند. البته این برداشت غلط رسانه‌ای، بر ذهن کسانی تأثیرگذار است که خود این حماسه را از نزدیک ندیده باشند، کسی که یک‌بار خود، پا در مسیر پیاده‌روی اربعین بگذارد، دیگر نه به گزارش رسانه‌های خارجی و مغرضین وقعی می‌نهد و نه حتی مطالب رسانه‌های خودمان را گویای کامل واقعیت این جشنواره باشکوه ایمانی و انسانی می‌داند.
در خبرها دیده‌اید که مسئول یک مجموعه دولتی یا نهاد حاکمیتی گفته است روزی چند هزار غذا در شهر نجف یا در یک موکب بین راه طبخ می‌کنیم و در اختیار زائران قرار می‌دهیم. مسئول دیگری از تخصیص تعدادی اتوبوس از مرزهای کشور به نجف گفته است و دیگری، از تأمین سوخت برای چند موکب. همه این‌ها درست، اگرچه بسیاری از زائران معتقدند همین خدمات هم به‌درستی و در سطح مطلوب انجام نمی‌شود، اما به فرض اجرای کامل هم، این اقدامات کوچک در مقایسه با آن عظمتی که در خدمت‌رسانی مردمی اربعین رخ می‌دهد، ناچیز است. در مسیر پیاده‌روی اربعین، بیش از 20 میلیون زائر از کشورهای دنیا و فرق و حتی ادیان مختلف شرکت می‌کنند، این یعنی جمعیت راهپیمایان اربعین، در تراز جمعیت کشورهایی چون استرالیا و کامرون و سوریه و نزدیک به 10 برابر جمعیت برخی کشورهای حاشیه خلیج‌فارس است. هیچ دولت و تشکیلاتی، امکان ارائه خدمات و پوشش کامل غذا و اسکان این جمعیت را ندارد. به‌عبارت‌دیگر راهپیمایان اربعین، چون یک ملت‌اند، یک ملت هم باید به آن‌ها خدمت‌رسانی کند و این اتفاقی است که توسط صدها هزار عراقی و ایرانی و شیعیانی از کشورهای دیگر، هرساله رخ می‌دهد. یکی غذا می‌دهد، یکی آب در اختیار دیگران می‌گذارد، بسیاری در خانه‌هایشان را به روی زائران می‌گشایند، هرکس تخصصی از پزشکی گرفته تا تعمیر کیف و لباس دارد، رایگان در اختیار مردم می‌گذارد و حتی آن کارگر عراقی که سرمایه‌ای برای بذل و بخشش ندارد، دستمال‌کاغذی به مردم تعارف می‌کند یا پای زائران پیاده را ماساژ می‌دهد. آمارها و گزارش‌هایی هم که برخی مسئولان دولتی و غیردولتی از خدمات خود به زائران می‌دهند اگرچه با نیت خیر ارائه می‌شود، اما حقیقت آن است که در واقعیت صحنه اربعین تأثیر چندانی ندارد و از سوی دیگر، در رسانه هم بازخورد مثبتی نخواهد داشت.