چاپ

راه ترقی - همشهری / متن پیش رو در همشهری منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
مجید تفرشی| حزب «کارگر» در انتخابات اخیر یکی از ضعیف‌ترین نتایج خود را در تاریخ سیاسی بریتانیا به بار آورد و صحنه را به رقیب خود یعنی حزب «محافظه‌کار» واگذار کرد. جرمی کوربین پس از یک دوره نسبتا طولانی و به‌رغم تلاش‌های دو جناح طرفدار گوردون براون و تونی بلر، توانست در نهایت حزب کارگر را به نفع خود متحد کند، اما انتخابات دیروز نشان داد اختلافات موجود میان جناح‌های مختلف حزب در عمل حل نشده باقی مانده است.
حزب کارگر به‌خصوص در مورد مسئله «برگزیت» نتوانست به یک سیاست واحد و قطعی دست پیدا کند. برخی در حزب کارگر معتقد بودند باید بدون هیچ اما و اگری به مردم بگویند درصورت پیروزی در انتخابات، بلافاصله یک همه‌پرسی تازه در مورد خروج از اتحادیه اروپا برگزار خواهند کرد. برخی دیگر اما معتقد بودند که حزب باید به همه‌پرسی قبلی احترام بگذارد و فقط به‌دنبال یک توافق بهتر با اروپا درمورد چگونگی خروج باشد. این اختلاف‌نظر، سردرگمی مردم را در اعتماد به حزب کارگر به‌دنبال داشت؛ آنها نمی‌دانستند این حزب به ماندن در اتحادیه اروپا علاقه‌مند است یا به خروج از آن.
نباید فراموش کرد که جامعه بریتانیا از رکود و بلاتکلیفی بر سر برگزیت خسته شده است. بیش از 3سال اختلال در اقتصاد، سرمایه‌گذاری و اشتغال باعث شده تا مردم تصمیم بگیرند به هر قیمتی از این وضعیت بن بست و انسداد خارج شوند. این بلاتکلیفی کاملا به بوریس جانسون کمک کرد تا بتواند رأی اکثریت را کسب کند؛ چرا که به‌طور مشخص به مردم وعده داده که پس از پیروزی در انتخابات، بلافاصله ماجرای برگزیت را به سرانجام می‌رساند. اگر این انتخابات 2سال قبل برگزار می‌شد، قطعا نتیجه چنین نبود. خستگی و استیصال مردم باعث شد تا آنها با سراسیمگی به گزینه‌ای رأی دهند که وعده اجرای فوری برگزیت را مطرح کرده است.
فارغ از این، حزب کارگر در ائتلاف با 2حزب مخالف حزب حاکم، یعنی حزب لیبرال دمکرات و حزب ملی اسکاتلند، موفق عمل نکرد. لیبرال‌دمکرات‌ها حضور در ائتلاف را به تعهد قطعی حزب کارگر به جلوگیری از اجرای برگزیت و برگزاری دوباره همه‌پرسی مشروط کرده بودند. ملی‌گرایان اسکاتلند نیز خواستار تعهد حزب کارگر به پذیرش حق اسکاتلندی‌ها برای برگزاری همه‌پرسی مجدد جدا شدن یا نشدن از بریتانیا بودند. حزب کارگر درهیچ یک از این دو مورد به احزاب مخالف حزب حاکم تعهدی نداد و همین باعث شد ائتلافی میان آنها شکل نگیرد و محافظه کاران از این تشتت استفاده کنند.
حزب کارگر از تشکیل ائتلاف جا ماند، اما حزب محافظه‌کار به یک ائتلاف ضمنی با حزب برگزیت دست یافت. حزب برگزیت با هدف تقویت موضع حزب محافظه‌کار در زمینه خروج از اتحادیه اروپا اعلام کرد در مناطقی که قبلا حزب محافظه‌‌کار کرسی داشته، نامزد معرفی نمی‌کند؛ این باعث شد تا حزب محافظه‌کار در حوزه‌های مطمئن خود راحت‌تر به پیروزی برسد.
در کنار اینها، حضور فعال یهودیان افراطی مخالف جرمی کوربین در تبلیغات علیه او نیز در رویگردانی مردم از رهبر حزب کارگر بی‌تأثیر نبود. آنها در کارزاری سازمان یافته و هماهنگ کوربین و رهبری حزب کارگر را متهم ‌‌کردند که یا یهودی‌ستیز است و یا با یهودی‌ستیزان مماشات می‌کند. کاربرد این تاکتیک انتخاباتی، پیش از این هم موفق بوده است. طرفداران بوریس جانسون در جریان کارزار انتخاباتی شهرداری لندن، همین سخنان دروغ را علیه رقیب جانسون یعنی آقای کن لیوینگستون، از دوستان قدیمی جرمی کوربین، مطرح کردند و توانستند او را شکست دهند.