راه ترقی - بیگ بنگ / در روز 18 فوریه، مریخ‌نورد استقامت ناسا به سیاره‌ی مریخ رسید و با یک جرثقیل آسمانی پرنده به آرامی روی سطح مریخ نشست.
 اکنون این خودرو ماموریت دوگانه‌ی خود را آغاز خواهد کرد: برداشتن و انباشتن نمونه‌های سنگ و خاک مریخ برای اینکه در آینده به زمین آورده شوند، و جستجوی نشانه‌های حیات باستانی در سیاره سرخ. همچنین این مریخ‌نورد چندین دستگاه را هم با خود برده که به گونه‌ای طراحی شده‌‌اند تا فناوری‌ای که می‌تواند برای کاوش‌های آینده‌ی مریخ نیاز باشد را بیازمایند. اینجا پرسش و پاسخی را دربارۀ این ماموریت می‌خوانیم:
پرسش: بالابر یا جرثقیلِ آسمانی که استقامت را به آرامی روی سطح نشاند کجا رفت؟ در پویانمایی‌های ناسا می‌بینیم که پرواز می‌کند و دور می‌شود، اما تا کجا؟
پاسخ: این بالابر به اندازه‌ای از جایگاه فرود دور می‌شود که هنگام برخورد با سطح، نتواند آسیبی به استقامت برساند. یک گوشه‌ای روی این سیاره می‌افتد.
پرسش: پس از آنکه کاوشگر نمونه‌های سنگ و خاک سیاره را جمع کرد، آیا زمانی در آینده از آنها بهره‌برداری خواهد شد؟ آیا راهی برای بازگرداندن آنها هست؟
پاسخ: ناسا ماموریتی برای برداشتن این نمونه‌ها و آوردن آنها به زمین در آینده دارد! این ماموریت موقتا برای سال 2026 برنامه‌ریزی شده.
پرسش: دیدن چه چیزی به عنوان یک یافته‌ی پیروزمندانه برای این ماموریت تصور می‌شود؟
پاسخ: استقامت تقریبا اطمینان دارد که یافته‌های شگفت‌انگیزی انجام خواهد داد- هر مریخ‌نوردی که روی سیارۀ سرخ نشانده‌ایم، چنین کاری کرده‌اند. اما چیزی که می‌تواند بیش از همه هیجان‌انگیز باشد یافتن سنگواره‌ی یک تشکچه‌ی میکروبی یا هر چیز دیگری که نشانگر حیات در گذشته‌ی این سیاره باشد است.
پرسش: چقدر اطمینان است که هیچ آلودگی زمینی‌ای در این نمونه‌ها نخواهد بود؟ آیا بیان تفاوت میان آلودگی زمینی و حیات واقعی مریخی کار به نسبت آسانی است؟
پاسخ: این لوله‌های آزمایش پاکیزه‌ترین چیزهایی هستند که تاکنون به مریخ فرستاده‌ایم، بسیار پاکیزه‌تر از تقریبا هر چیز روی زمین، دقیقا به همین خاطر است که بیان تفاوت میان مواد زمینی و مواد مریخی می‌تواند دشوار باشد. افزون بر این، استقامت 4 “لوله‌ی گواه” یا لوله‌ی شاهد هم با خود برده که برای نمونه‌برداری به کار گرفته نخواهند شد بلکه برای کنترل آزمایش‌ها به کار گرفته می‌شوند تا بتوانیم تقریبا با اطمینان بفهمیم که چه نوع آلودگی‌ای ممکن است، فرستاده باشیم. تشخیص میان حیات واقعی مریخی و آلودگی زمینی به هنگام بررسی نمونه‌ها بسیار مهم خواهد بود.
پرسش: کاوشگر استقامت برای شناسایی و بررسی حیات باستانی بیگانه‌ی احتمالی که با “زندگی از آن گونه که می‌شناسیم” تفاوت دارد چقدر تجهیز شده؟ آیا فقط به جستجوی چیزهای آشنا می‌پردازد؟
پاسخ: بشر در کل توان چندانی برای شناسایی حیاتی به جز “آن که می‌شناسیم” ندارد، حتی اگر باستانی نباشد! این احتمال وجود دارد که استقامت بتواند الگوهایی را تشخیص دهد که نشانه‌ی حیات بیگانه و متفاوت باشند، اما این به اندازه‌ای دشوار است که بعید به نظر می‌رسد.

پرسش: اگر مدرک انکارناپذیری برای حیات باستانی کشف شد، چه نوع ماموریتی در پی خواهد داشت؟
پاسخ: اگر استقامت مدرکی از حیات باستانی روی مریخ بیابد، ماموریت آینده‌مان باید بتواند زیر سطح را تا ژرفای بیشتری جستجو کند و نمونه‌های بسیاری را بفرستد- شاید یک خودروی دیرینه‌شناس بهتر باشد تا یک خودروی زمین‌شناس! و این بی‌شک به رونق فوری ماموریت‌های مریخ خواهد انجامید.
پرسش: چه چیزی اگر در نمونه‌های خاک مریخ کشف شود، شما را شگفت‌زده خواهد کرد؟
پاسخ: من بیش از هر چیز، اگر استقامت میکروب زنده بیابد شگفت‌زده می‌شوم، بخشی از شگفتی‌ام به دلیل این است که این کاوشگر برای یافتن آنها تجهیز نشده و بخشی هم به این دلیل که یافتن چنین چیزی با توجه به محیط خشن روی سطح مریخ بی‌اندازه بعید است.
پرسش: بالگرد نبوغ هم با استقامت فرود آمده است؟
پاسخ: بله، استقامت این بالگرد را در شکم خود جای داده تا بتواند آن را روی سطح بگذارد.
پرسش: این بالگرد کِی پرواز می‌کند، و پژوهشِ در نظر گرفته شده برای آن چیست؟
پاسخ: یک ماه زمان می‌برد تا مهندسان همه‌ی آزمایش‌های لازم برای برخاستن نبوغ را انجام دهند و پنل‌های خورشیدی‌اش را شارژ کنند. این یک نمایشگر فناوری است، از همین رو هیچ سنجشی از دید علمی انجام نمی‌دهد- ولی اگر کار کند، بالگردهای آینده‌ی مریخ خواهند توانست هر گونه کار علمی‌ای انجام دهند و بسیار سریع‌تر از خودروها هم به این سو و آن سو بروند.
پرسش: تا چه مسافتی می‌تواند پرواز کند؟
پاسخ: نبوغ برای پیمودنِ راهی تا 50 متر در هر پروازِ 90 ثانیه‌ای طراحی شده، و می‌تواند تا پنج پرواز آزمایشی انجام دهد.

پرسش: این ماموریت در رابطه با تولید و ذخیره‌ی اکسیژن برای ماموریت‌های آینده چه چیزی را آزمایش می‌کند؟
پاسخ: استقامت دستگاهی به نام موکسی (MOXIE)* را با خود برده که تقریبا مانند یک درخت رفتار خواهد کرد: دی‌اکسید کربن را از هوای مریخ می‌مکد، مولکول‌هایش را جدا می‌کند، و اکسیژن تولید می‌کند. ولی ذخیره‌سازی را آزمایش نمی‌کند، زیرا خودمان این کار را از پیش بلدیم، به جایش تنها اکسیژن را به درون جو می‌فرستد.
پرسش: چرا تاکنون فضانوردی به مریخ نفرستاده‌ایم؟
پاسخ: پاسخ ساده این است که فرستادن انسان‌ها به فضا بسیار سخت‌تر از فرستادن روبات‌ها است. خود فرستادن روبات‌ها هم ساده نیست -تاکنون تنها 40 درصد از کاوشگرهایی که به مریخ فرستاده شده‌اند، توانسته‌اند با موفقیت بر سطحش فرود بیایند. سخت‌تر هم می‌شود اگر همه‌ی چیزهای اضافه‌ای را هم در نظر بگیرید که باید برای زنده ماندن انسان‌ها بفرستیم، چه در طول سفر و چه پس از فرود آنها در مریخ.