بزرگنمايي:

راه ترقی - ایسنا / حسن انوشه می‌گفت ادبیات را حتی برای دانش‌آموزان رشته‌های ریاضی و طبیعی هم به درسی جدی تبدیل کرده بود و آن‌ها را با خود به کتابخانه شهر می‌برد.
اگر بیماری سرطان امانش را نمی‌برید و در فروردین‌ماه سالی که گذشت، به کوچی همیشگی نمی‌رفت، حالا 76ساله می‌شد. امروز نخستین زادروز حسن انوشه، نویسنده، پژوهشگر تاریخ و زبان و ادبیات فارسی و سرپرست گروه نویسندگان دانشنامه ادب فارسی در نبودش است؛ مردی که گرچه از میان‌مان رفته است اما با آثاری که از خود در زبان و ادبیات فارسی به جا گذاشت، تا همیشه خواهد بود. 
گروه واژه‌گزینی فرهنگستان زبان و ادب فارسی («چشم و چراغ» در فضای مجازی) به این مناسبت بخشی از گفت‌وگوی او را که در «ارج‌نامه حسن انوشه» توسط حسن اکبریان طبری منتشر شده، به اشتراک گذاشته که چنین است: « از دوره دبیری‌تان در مدرسه‌های شاهی و تاثیرتان بر کتابخوانی دانش‌آموزان بگویید.
شاید یکی از دلایلی که بچه‌های آن دوره هنوز به من محبت دارند و سراغم را می‌گیرند، این بوده که من ادبیات را، حتی برای دانش‌آموزان رشته‌های ریاضی و طبیعی، که به آن اهمیت نمی‌دادند، تبدیل به درسی جدی کردم. آن‌ها را با خودم به کتابخانه شهر، همان کتابخانه پشت شهرداری کنار دکه‌های مطبوعات، می‌بردم. بردن بچه‌ها به کتابخانه باعث می‌شد که هم بوی کتاب به دماغ آن‌ها بخورد و هم کتابخانه کامل‌تر بشود. در مدرسه هم برای‌شان کتابخانه‌ای راه انداختم. در مدرسه ممتاز بابل، که خصوصی بود و دوستم یوحنا مرا به آن‌جا برد، با کمک بچه‌ها همین کار را کردیم. در همین‌جا با یاری دوستان و بچه‌ها توانستیم بهترین فیلم‌های تاریخ سینما را در بابل به نمایش بگذاریم. من به سینما علاقه داشتم و کتاب «تاریخ سینما»، ترجمه نجف دریابندری را، در دوره سربازی خوانده بودم. مقداری هم از طریق دوست عزیزم کامران فانی، با این مقوله آشنا شده بودم.»
حسن انوشه متولد 19 اسفند 1323 در بابل بود و از آثار او می‌توان به «تاریخ ایران کیمبریج: از ظهور اسلام تا آمدن دولت سلجوقیان»، «تاریخ ایران کیمبریج: از سلوکیان تا فروپاشی دولت ساسانیان»، «تاریخ ایران کیمبریج: از آمدن سلجوقیان تا فروپاشی دولت ایلخانان»، «ایران و تمدن ایرانی، کلمان هوار»، ترجمه «ایران در سپیده‌دم تاریخ» و ... اشاره کرد. 
حسن انوشه در 23 فروردین‌ماه 99 و در سن 75 سالگی به دلیل بیماری سرطان درگذشت.