بزرگنمايي:

راه ترقی - وارونه /امروزه انسان بیش از پیش در فضا کنکاش می کند، با این حال چرا تا حالا آدم فضایی ها را پیدا نکرده ایم؟ خب اگر همه چیز را از اول برایتان بگویم باید بدانید که داستان علاقه ی ما به فضایی ها و ایمانمان به وجودشان از سال 1950 شروع شد. فیزیکدان داستان ما، انریکو فرمی، تمام توان و عمر علمی اش را صرف این قضیه کرد که ثابت کند واقعا امکان دارد بیگانگان فضایی وجود داشته باشند! او تعدادی از همکارانش را دور یک میز جمع کرد و هر آنچه میدانست با آنها به اشتراک گذاشت.
بنا بر محاسبات او اولا؛ کهکشان ما بسیار بزرگ و مسن است. در این فضای بی انتها بیلیون ها ستاره و سیاره های قابل سکونت وجود دارند. دوما؛ با در نظر گرفتن بزرگ و مسن بودن هستی این امکان وجود دارد که در طول زمان تمدن هایی در آن سوی کهکشان به وجود آمده باشند و ما کاملا از آنها بی خبر باشیم. اما چرا تا حالا آدم فضایی ها را پیدا نکرده ایم؟
پس این فضایی ها کجا هستند که پیدایشان نمی کنیم؟
حالا می خواهم از پازل پارادوکس فرمی برایتان بگویم. این پارادوکس را به نام او نامگذاری کرده اند چون خود فرمی اولین کسی بود که این پازل در ذهنش شکل گرفت. او ادعا کرده که بیگانگان هستند اما هیچ نشانه ای از وجودشان نیست. همان طور که گفتم این سوال با نام پازل پارادوکس فرمی شناخته می شود و تا به امروز مغز های بیشماری را به چالش کشیده. واقعا چرا؟ این بار تصمیم گرفته ام برایتان از پاسخ هایی ممکن به این «چرا» بنویسم. 12 جواب برای پاسخ به این «چرا» آماده کرده ام. اگر شما هم مانند من در این مورد کنجکاو هستید با وارونه همراه باشید!
تعداد بیگانگان فضایی بسیار کم است!
همان طور که قبلا هم گفتم کهکشان ما خیلی بزرگ است. صدها بیلیون ستاره و احتمالا 40 بیلیون سیاره ی زمین مانند در این میان وجود دارد. پس امکان ندارد ما تنها باشیم.
آدم فضایی ها آنقدرها که فکر میکنیم باهوش نیستند!
فرض میکنیم که ما موجوداتی باهوش محسوب میشویم. در این صورت یکی از دلایلی که موجب می شود این همسایه های ناآشنا ما را پیدا نکنند میزان هوششان است. شاید آنها به اندازه ی ما باهوش نیستند. شاید زندگی به شکل مولکولی و میکروبی و موجودات بسیار ساده وجود داشته باشد.
فضایی ها باهوشند، اما تکنولوژی بالایی ندارند!
در حال حاضر فضانوردان ما از تلسکوپ های رادیویی استفاده میکنند تا به آسمان شب نگاه کرده و صداهای مخفی در آن را بشنوند. اما اگر این همسایه های فضایی سیگنالی برایمان نفرستند، یعنی اگر اصلا بلد نباشند سیگنال بفرستند با گوش کردن چیزی عایدمان نمی شود.
بیگانگان خود متخاصم!
سلاح کشتار جمعی، آلودگی سیاره و بیماری های مختلف ممکن است موجب مرگ و میر این موجودات فضایی شود. جدای از این، ممکن است همسایه هایمان از گونه هایی باشند که پس از مدتی کوتاه خودشان را نابود میکنند. به این میگویند بیگانگان خود متخاصم.
جهان جای خطرناکی است!
بیایید به هستی با دید چند صد میلیون ساله نگاه کنیم. در طول این مدت طولانی خیلی چیزها ممکن است اتفاق بیافتد. برای نابودی موجودات زنده ی روی یک سیاره برخورد یک شهاب سنگ یا یک طوفان خورشیدی کافی است. همه چیز نابود می شود و تنها چیزی که باقی میماند ویرانه است.
فضا خیلی بزرگ است!
همانطور که قبلا هم گفتم فضا خیلی بزرگ است. اگر بخواهم با مقیاس عدد و رقم برایتان مثال بزنم باید بگویم که کهکشان راه شیری به تنهایی به اندازه ی 100000 سال نوری وسعت دارد. پس ممکن است که پیام های ارسالی بیگانگان هنوز در راه باشد.
به اندازه ی کافی نگشته ایم!
هشتاد سال! تنها هشتاد سال است که به امواج رادیویی مجهز شده ایم و با آن در حال گوش دادن به سیگنال های فضایی هستیم. به جرات میتوان گفت که در این مدت تنها 60 سالش را به صورت مفید گشته ایم. خودتان هم خوب میدانید که 60 سال زمان خیلی کوتاهی برای یافتن چنین راز بزرگی است.
جای درستی را نمی گردیم!
خودتان هم خوب میدانید که فضا بزرگ است. هزاران نقطه ی مختلف برای گوش دادن به سیگنال ها در فضا وجود دارد. اگر دقیقا به همان جهتی که سیگنال ها ارسال می شوند گوش نکنیم، هرگز نشانه ای دریافت نمیکنیم. درست مانند این است که تلاش کنید با فرکانس 250000000000 با دوستتان صحبت کنید. در حالیکه دوستتان چنین فرکانسی را نمیشود.
شاید تکنولوژی فضایی ها خیلی پیچیده تر از ماست!
تکنولوژی امواج رادیویی اینجا روی زمین خیلی طرفدار دارد و خیلی از کارهای ما را هم راه میاندازد. شاید جایی در آن سوی کهکشان ها موجوداتی با تکنولوژی بسیار پیشرفته تر وجود داشته باشند. مثلا ممکن است این همسایه های فضایی ما با سیگنال های نوترو کار کنند. ما هنوز قادر به کار کردن با این سیگنال ها نیستیم.
کسی پیامی نمی فرستند!
 شاید هم ما و هم همسایه هایمان فقط در حال گوش کردن هستیم. به غیر از تعداد انگشت شماری پیام که برای موجودات فضایی فرستاده ایم که با فرکانس های محدود به سمت ستاره ها مخابره شدند تا به حال آنچنان که باید و شاید اعلام حضور نکرده ایم. حتی اگر فرض کنیم این فضایی ها امواج رادیویی شبیه به ما دارند نمیتوان تصور کرد که فرکانس های رادیو و تلویزیون ما را دریافت میکنند. چرا که این امواج فقط تا فاصله ی 0.3 سال نوری قابل دریافت است. پس این سیگنال ها حتی از مرزهای منظومه ی ما فراتر نمیروند چه برسد به کهکشان های دیگر.
شاید از قصد با ما تماس نمیگیرند!
در زمین قانونی هست که ما را از تماس های مشکوک و پر خطر منع میکند. شاید چنین قانونی برای فضایی ها هم وجود داشته باشد. درست مانند فیلم پر طرفدار جنگ ستارگان شاید فضایی ها قانونی دارند که مبتنی بر آن، تنها با تکنولوژی های بسیار پیشرفته و تمدن های خاص ارتباط برقرار میکنند.
فضایی ها هم اکنون در بینمان هستند و ما نمی دانیم!
تئوریست های هوا فضا از این فرضیه ی آخر خیلی خوششان می آید. شاید تا به حال بارها و بارها فضاییان به سیاره ی ما آمده باشند و سیاست مداران این داستان را از ما مخفی کرده اند. شاید در پس نقاب های انسان مانند در میانمان هستند و پیشرفت تکنولوژی ما را از نزدیک می بینند. کسی چه می داند؟