راه ترقی -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

سینما دیلی / 
1.فریدون‌ جیرانی، از قدرنادیده‌ترین فیلمسازان پس از انقلاب است. فیلمساز-فیلمنامه‌نویسی که «مجری‌گریِ» مستمرّش در این چند دهه، و فعالیت‌های مستمرّ رسانه‌ای‌اش، باعثِ آن شد که جایگاه مهم و منحصر به فردش به عنوان کارگردان و فیلمنامه‌‌نویس، هیچگاه آنطور که باید و شاید قدر نبیند... فیلمسازی که در آثارش همیشه، جلوتر از زمانه ایستاد و با نگاهی دقیق و چندلایه،و با مغزی نوین و ایده‌های جاه‌طلب، از پیچیدگی‌های مفاهیمِ اخلاقی در این زمان سخت، و از رنج و اندوهی گفت که خروجی‌اش، همیشه، طغیان «علیه وضعِ موجود» بود. از همان اولین فیلمِ جریان‌ساز و جنجالی‌اش، «قرمز»، تا به امروز...
2. «من مادر هستم»، از مهمترین آثار جیرانی، و از پُربحث‌ترین آثار سینمای ایران است.فیلمی که دو سال به توقیف رفت و در زمان اکران،توسط تعدادی از سینماها تحریم و پس از تجمعّاتِ خیابانیِ «انصار حزب‌الله»، از پرده‌های سینما پایین کشیده شد...فیلمی پیرامون طبقه‌ی مرفّه مدرنِ شهری، که در تناقضِ عظیمِ مابینِ سنّتِ درونی و مدرنیته‌ی بیرونی، در حال دست و پا زدن‌اند و مناسباتِ اخلاقی‌شان، به‌کل، در حال انهدام و فروپاشی‌ست... داستان تجاوز به دخترانی که امروز، متجاوزانشان دیگر، نه فقط قمه‌کش‌ها و زورگیرهای خیابانی، بلکه گاهاً، عضوی به‌ظاهر محترم، از خانواده و تبارشان است...
3. باران کوثری و هنگامه قاضیانی در این فیلم، هر دو معرکه‌اند... باران کوثری، هم در نیمه‌ی ابتداییِ شاد و پُرشورش، و هم در نیمه‌ی دومش، که مُشوّش و متلاشی‌ست، به حدّی درست و به‌اندازه مختصاتِ نقش آسیب‌پذیرش را به موجودیّت رسانید، که گویی عضوی از خانواده‌ی هرکداممان است... و هنگامه قاضیانی، بازیگری که همیشه ارجینال و ویژه‌ بود، در این فیلم نیز، با کنترلِ دقیقً صدا و اشرافِ بر خطوط حسّیِ مرئی و نامرئی صورتش، و با آن «نگاهِ» تیز و آن دو چشمِ غم‌بار، به تمامیّت، کاریزمای مادری یگانه را بنا می‌نهد...
‏‎4. این،از سکانس‌های پایانی فیلم است... سکانسِ قبل از اعدامِ دخترِ نوجوان، که برای دفاع از حیثیّت‌اش، مَردِ متجاوز را به قتل رساند... باران کوثری و هنگانه قاضیانی در اینجا، با همسان‌سازیِ التهابِ درون و بیرون‌شان، و با بالانسِ ماهرانه‌ی کلام و صورت و سکوت، فارغ از تکاملِ دو نقشِ خود، در حال تثبیتِ مغز و معنای درام‌اند... مغز و معنای درامی که به روشنی، پرده از اسراری برمیدارد که ما، هنوز و همچنان، همه‌مان، در تلاش انکارِ آنیم...
حسین لامعی