چاپ

راه ترقی - سینما تیکت / فریماه فرجامی از روزهای باشکوه فاصله گرفته است اما همچنان ستاره است. ستاره‌ای که با بازی‌ها و فیلم‌هایش در حافظه تاریخ سینمای ایران حک شده است.
«خط قرمز»،«تیغ» و «ابریشم»،«اجاره نشین‌ها»، «بی‌پناه»، «سرب»، «مادر»، «پرده آخر» و «نرگس»؛ این کارنامه یک دهه حضور فریماه فرجامی در سینماست ؛یک دهه درخشان در سینما آن هم در روزگاری که وسواسی بودن و وسواس به خرج دادن برای دل سپردن به نقش‌های شاخص در فیلم‌های بزرگ صبر و تحمل بسیاری طلب می‌کرد.
فرجامی یازده سال خانه نشینی را تاب آورد فقط برای این‌که نمی‌خواست شان و شخصیت دوران ستاره بودنش را آنقدر پائین بیاورد که تنها برای جلوی چشم ماندن تن به هر نقشی بدهد.
برای ستاره‌ای که بازیگری را از اصول آموخته و در تئاتر فعالیت پررنگی داشت یا در رادیو وجه دیگری از بازیگری را تست کرده بود تداوم درخشش در سینما با تمام دلبستگی‌ها به پرده نقره‌ای نهایت آرزوی ممکن بود اما یازده سال منتظر ماند تا باز هم همان بانوی خوش نقش سینما در سال های دهه 60 باشد.
28 ساله بود که وارد سینما شد. با جمشید مشایخی که او را به تئاتر هم برد .فیلم‌های اولش همه شاهکار یا نزدیک به شاهکار بودند اما مردم او را با نقش آفرینی در «پرده آخر»،«سرب» و «نرگس» به خاطر سپردند که البته هر سه فیلم در صدر محبوب‌ترین‌های خودش هم قرار می گیرند.
فرجامی برای «پرده آخر» سیمرغ گرفت ، با «سرب» به دیپلم افتخار رسید و به خاطر حضور درخشان در «نرگس» تقدیر شد اما تمام این دوران درخشان به سبب دور ماندن طولانی‌اش از سینما زیر خروارها غبار فراموش شد. تا جایی که کم کم سینمای ایران فراموش کرد یکی از برجسته ترین بانوان سینمای ایران کنج خانه نشسته و در انتظار فیلم خوب روزها را می‌شمارد.