چاپ

راه ترقی - جام جم / « اعتمادی که خاموش شد » عنوان سرمقاله روزنامه جام جم نوشته محمدتقی حاجی‌موسی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
«علت اعتماد مردم این است که می‌بینند برق‌شان در شرایط تحریم و در تابستان قطع نمی‌شود و وزارت نیرویی دارند که در طول هشت سال، 20هزار مگاوات برق جدید برای کشور تولید کرده و می‌کند. برای این‌که می‌دانند آب‌شان در شرایط سخت کرونایی قطع نمی‌شود و در طول هفت سال گذشته 43سد ملی افتتاح شده و تا پایان این دولت بیش از 100سد دیگر نیز افتتاح خواهدشد.» این جمله‌ها را حسن روحانی، 23 شهریور 99،
در جلسه مجازی با دانشجویان بیان کرد. جملاتی که فارغ از منت گذاشتن بر سر مردم، تقریبا همه‌اش طی کمتر از یک سال، نقض شده و بخش‌هایی از آن هم که درباره ساختن سد است، مورد انتقاد شدید کارشناسان آب و محیط‌زیست است. همین چند جمله و نقض آن در این فاصله کوتاه می‌تواند عمق برنامه‌ریزی و کار کارشناسی شده و توانایی پیش‌بینی آینده دولت را زیر سوال ببرد، منتها ماجرا این است که فقط حسن روحانی از این حرف‌ها نزده و در همه دولت‌ها، تقریبا همه مسؤولان رده اول دولتی و وزرایشان، از این حرف‌ها زده‌اند و به ما اطمینان داده‌اند که مثلا فلان چیز دیگر گران نمی‌شود، فلان چیز نایاب نمی‌شود، فلان چیز صفی نمی‌شود، فلان چیز قطع نمی‌شود و... در همه این سال‌ها هیچ وقت هیچ کس برایش مهم نبود که در برنامه‌های پنج‌ساله توسعه کشور چه مواردی وجود دارد و حتی یک بنده خدایی گفت، این برنامه‌ها بلندپروازانه نوشته‌ شده و رویابافی است! بله این حرف‌ها و برنامه داشتن برای ما و مسؤولان ما رویابافی است وقتی همه انرژی دولت‌ها و مجلس‌ها و سازمان‌ها، صرف دعواهای خودشان می‌شود و این‌که بالاخره با آمریکا حرف بزنیم یا نه، زنان استادیوم بروند یا نه، مصدق دیکتاتور بود یا نه، زیرآب پسرعمه فلان مسؤول را بزنیم یا نه و بی‌نهایت از این دعواهای ناتمام بی‌سرانجام که باعث شده سرمایه‌هایمان هدر برود و این وسط ما که در رسانه هستیم بنشینیم و حسرت بخوریم که برای بعضی از این دعواها چقدر کاغذ سیاه کردیم و مشکلات و چالش‌های اصلی را فراموش کردیم و حالا نشسته‌ایم و غر می‌زنیم که چرا برق قطع است و کولرها خاموش هستند و این حرف‌ها. این‌که برق قطع می‌شود و هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی کشت بیت‌کوین را بگیرد، قطعا تقصیر دولت است اما یک سرش هم خود ما و مدیران و مسؤولان هستیم که برایمان جذاب‌تر است همه توان‌مان را بگذاریم و ته و توی زندگی یک آدم را دربیاوریم ولی این‌که آب و خاک و جنگل و دشتمان از بین می‌رود برایمان مهم نیست. برایمان مهم نیست در این 20 سال گذشته می‌توانستیم روی سقف همه خانه‌ها نیروگاه خورشیدی ایجاد کنیم و نکردیم. می‌توانستیم از این همه آفتابی که هر روز به زمین می‌تابد استفاده کنیم و نکردیم و حالا هم که دم انتخابات شده باز رفته‌ایم سراغ این‌که چقدر به مردم می‌توان یارانه داد و فلان کس 30سال پیش چی گفت و فلانی در پس لایه هفتاد و چندم ذهنش بالاخره به ما اعتقاد دارد یا نه و مطمئن باشیم که تا صد سال دیگر هم اوضاع به همین منوال می‌گذرد و در تابستان 1420 باید منتظر اعلام زمان قطعی برق باشیم و حواس‌مان باشد آن ساعت در آسانسور گیر نکنیم. راستی! الان که برق قطع است، تکلیف اعتماد مردم چه می‌شود؟