چاپ

راه ترقی - آخرین خبر / در روزگار قدیم مرد ساده دلی به نام #صفر_قلی زندگی می کرد،که دلش می خواست با وجود مال و ثروت کمی که داشت همه او را مالدار و توانگر بدانند. از این رو گاهی در بعضی کارها اسراف می کرد، در نتیجه در بین مردم کوچه و خیابان به صفر قلی خان مشهور شده بود و از این لقب دلخوش بود.
از قضا روزی از ده ی به ده ی دیگر می رفت،وقت ناهار بود و پول کافی به همراه نداشت. پس صفر قلی تصمیم می‌گیرد، نان و خربزه ای کوچک را به عنوان ناهار تهیه کند. صفر قلی به سمت دکان میوه فروشی می رود تا خربزه ای کوچک بخرد. از بخت بد میوه فروش او را به جا می آورد و با صدای بلند می گوید :"هان صفر قلی خان چه خبر؟ از این طرف ها! "
صفر قلی بیچاره از یک طرف خوشحال شد و از طرفی دیگر ناراحت چون دیگر مجبور بود به جای خربزه ای کوچک یک خربزه بزرگ بخرد، پس برای حفظ آبرو تمام پولش را می دهد و یک خربزه بزرگ می خرد.
صفر قلی زیر سایه درختی می نشیند و خربزه بزرگ را می شکند،با خودش می گوید:" بهتر است نصف خربزه را بخورم و باقی را جا بگذارم که هر کس که از این مسیر آمد بگوید ، یک آدم چشم و دل سیر مثل صفر قلی خان از اینجا عبور کرده است. "
صفر قلی نصف خربزه را می خورد ولی هم چنان گرسنه هست ، پس تمام خربزه به اضافه پوست آن را می خورد و فقط تخم ها را به جا می گذارد، پس با خودش می گوید :"هر کس که از اینجا عبور کند گوید، حتماً خان چهار پایی داشته که پوست خربزه ها را به او داده است!"
ولی چون به قول معروف خربزه آب است. باز هم صفرقلی سیر نشد، پس می گوید :"اصلا چه کسی می داند من از اینجا رد شده ام. "پس تمام تخم های خربزه را می خورد و با لهجه خودش می گوید :"هان ، آیسه نه خانی آورده نه خانی رفته. "یعنی حالا "نه خانی آمده نه خانی رفته است.! "