چاپ

راه ترقی - مجله ایلیاد / فرستادن انسان به مریخ نیازمند دانشمندان و مهندسانی است که بر چالش‌های تکنولوژیکی و ایمنی مترتب بر این سفر فائق آیند. یکی از این چالش‌ها تشعشعات ذراتی است که از خورشید و دیگر ستاره‌ها و کهکشان‌ها به سطح مریخ می‌رسند.
تیمی بین‌المللی از دانشمندان در مقاله‌ای که در مجله‌ی Space Weather منتشر کرده‌اند، تهدیداتی که در اثر تشعشعات کیهانی برای سفر رفت و برگشت به مریخ وجود دارد را شرح داده‌اند. آن‌ها نشان داده‌اند که برای سفر رفت و برگشت به مریخ، فضاپیمای مورد استفاده باید کاملاً از لایه‌های محافظ مناسب برخوردار باشد و این سفر نباید بیش از 4 سال طول بکشد. آن‌ها همچنین نشان داده‌اند که زمان‌بندی انجام این سفر نیز از اهمیت زیادی برخوردار است. به این ترتیب که شروع این سفر باید مصادف باشد با زمانی که فعالیت‌های خورشیدی در حداکثر میزان خود قرار دارد.
دانشمندان نشان داده‌اند که می‌توان فضاپیمای مورد استفاده برای سفر به مریخ را به طور کامل در برابر ذرات پرانرژی خورشیدی محافظت کرد و زمانی که خورشید در حداکثر فعالیت خود قرار دارد، ذرات پرانرژی و خطرناک ناشی از دیگر کهکشان‌های دوردست به‌وسیله‌ی فعالیت‌های خورشیدی منحرف می‌شوند.
به طور متوسط سفر به مریخ 9 ماه طول می‌کشد. بنابراین بسته به زمان سفر و سوخت در دسترس، سفر رفت و برگشت به مریخ کمتر از دو سال طول می‌کشد.
دانشمندان در مطالعه‌ی خود نشان داده‌اند که هر چند تشعشعات کیهانی بر روی وزن فضاپیمای ساخته شده برای سفر به مریخ اثر می‌گذارد و تکنولوژی‌های مربوطه نیز چالش‌های جدیدی برای متخصصین ایجاد می‌کند، ولی باز هم ماموریت انسان به مریخ شدنی است.
محققین نشان داده‌اند که اگر سفر بیشتر از چهار سال طول بکشد، میزان تشعشعات دریافتی فضانوردان به میزان خطرناکی می‌رسد. آن‌ها ثابت کرده‌اند که مضرترین اشعه‌هایی که فضانوردان دریافت خواهند کرد، تشعشعاتی است که از خارج منظومه‌ی شمسی به سطح مریخ می‌رسند. در واقع دو اشعه‌ی خطرناک در فضا وجود دارد؛ ذرات پرانرژی خورشیدی و تشعشعات کیهانی. شدت هر کدام از این تشعشعات به فعالیت خورشیدی بستگی دارد. تشعشعات کیهانی بین شش تا 12 ماه پس از حداکثر فعالیت خورشیدی در کمینه‌ی مقادیر خود خواهند بود.