راه ترقی - تسنیم / با انتخاب سرمایه‌گذار جدید به‌نظر می‌رسد که سرنوشت خانه پدری زنده‌یاد جلال آل‌احمد، داستان‌نویس، تاحدودی مشخص می‌شود؛ خانه‌ای که خوابگاه معتادان شده بود.
به فراموشی سپردن هویت‌های تاریخی و فرهنگی و بی‌اعتنایی به سرمایه‌های معنوی کشور در این زمینه، موضوعی غیرمعمول نیست؛ بارها و بارها در رسانه‌ها از این موضوع سخن رفته است و دیگر دارد تبدیل به تکرار مکررات می‌شود. یکی از آخرین نمونه‌های این امر، رها شدن خانه پدری جلال و شمس آل‌احمد در خیابان خیام است؛ خانه‌ای که علاوه بر داشتن قدمتی تاریخی، به‌لحاظ برخی کارکردها در دوره قاجار و به‌ویژه پهلوی از اهمیت خاصی برخوردار است.
خانه مرحوم آیت‌­الله حاج سید احمد طالقانی (آل‌احمد) در زمان حیات ایشان علاوه بر اینکه محل آمدوشد اهالی علم بود، گاه پناهگاه مبارزان سیاسی در دوره پهلوی نیز بود، مزید بر این، این خانه محل رشد و پرورش دو تن از نویسندگان نام‌آشنای معاصر است؛ جلال که با آثارش دریچه‌ای نو به‌روی ادبیات داستانی کشور گشود و بسیاری از نویسندگان خود را وامدار «زن زیادی» او می‌دانند. با وجود همه این مسائل، این خانه که به‌منظور مرمت و بهره‌برداری به میراث فرهنگی سپرده شده بود، 10 سال رها شد تا خوابگاه معتادان و محل رفت‌وآمد خلافکارانی موسوم به «امیرچلچله» شود.
انتشار وضعیت امروز این خانه در خبرگزاری تسنیم، واکنش‌های متعددی را به‌همراه داشت. این موضوع علاوه بر انعکاس بیشتر در رسانه‌ها، در شورای شهر نیز مطرح و تأکید شد که سرنوشت این خانه مشخص شود. حالا پس از فراز و نشیب‌های بسیار، صندوق احیا و بهره­‌برداری از اماکن تاریخی، وابسته به وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی اعلام کرد که پس از برگزاری مزایده، یک سرمایه‌­گذار و بهره­‌بردار جدید برای مرمت و احیا و بهره‌­برداری از خانه پدری زنده‌­یاد جلال آل‌احمد انتخاب شده و در حال تدارک مقدمات برای شروع عملیات اجرایی است.
محمدحسین دانایی، یکی از اعضای خاندان آل‌احمد که در جریان جزئیات این موضوع است، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، درباره پیشینه امر گفت: این بنای تاریخی که در خیابان خیام تهران واقع شده، متعلق به دوره احمدشاهی است و از سال 1310 به بعد، محل سکونت آیت‌­الله حاج سید احمد طالقانی (آل‌احمد) پدر مرحومان جلال و شمس آل‌احمد بوده و از آنجایی که ایشان یکی از علمای معروف و بانفوذ تهران به‌شمار می­‌رفته است؛ لذا خانه مزبور عملاً محل برگزاری مراسم آیینی و مکان اجتماع علما و روحانیون تهران و برگزاری جلسات سرّی علیه سیاست‌های سرکوبگرانه استبداد رضاشاهی بود و بدین لحاظ، یکی از آثار تاریخی و مواریث فرهنگی کشور به‌شمار می­‌رود.

وی در ادامه افزود: این خانه در سال 1389 در اختیار مسئولان میراث فرهنگی قرار گرفت تا با رعایت شأن و پیشینه تاریخی آن، به یک مرکز فرهنگی عام‌­المنفعه تبدیل شود، ولی طی این 10 سال جز برخی اقدامات سطحی و نمایشی، هیچ‌گونه تصمیم مناسب و شایسته­‌ای در باره این خانه اتخاذ نشده است و جامعه فرهنگی کشور شاهد اقدام قابل قبولی در مورد این بنای تاریخی نبوده ‌­است.
دانایی گفت: متأسفانه سهل­‌انگاری‌­ها و بلاتکلیفی‌­های طولانی در مورد این پروژه، کار را به جایی رساند که از چند ماه پیش عده­‌ای از معتادان و خلافکاران هم به آنجا رخنه کردند و در نتیجه، هم بنای مزبور در معرض تخریب و ویرانی کامل قرار گرفت و هم موجبات ناامنی منطقه و نارضایتی کسبه و ساکنان محل فراهم شد و ناگزیر کراراً نسبت به این وضعیت اعتراض کردند و خواهان سر و سامان دادن به این خانه تاریخی شدند.
دانایی در ادامه به خبر مربوط به انتخاب سرمایه‌­گذار و بهره‌­بردار تازه نیز اشاره و اضافه کرد: بهترین خبری که تا این تاریخ درباره این خانه که میراث مادی و معنوی تمامی فامیل و اهل محل و دوستداران فرهنگ و هنر کشور است، شنیده‌­ایم، همین خبر بود و از صمیم قلب آرزو می­‌کنیم که این بهره‌­بردار آگاه و دردآشنا که سوابق خوبی هم در طراحی و اجرای پروژه‌‌­های مشابه دارد، در انجام این پروژه فرهنگی، هنری و آیینی نهایت ذوق و سلیقه و دقت علمی لازم را به‌کار گیرد و در رقابت با دیگر پروژه‌­های فرهنگی ـ تاریخی کشور، به رکورد تازه‌­ای دست یابد.
وی در پایان اضافه کرد: تمامی بازماندگان و بستگان خاندان آل‌احمد نیز آمادگی دارند که در صورت رعایت موازین منطقی و علمی درباره مرمت و احیا و نگهداری از مواریث فرهنگی، نه‌تنها تمامی راهنمایی‌­ها و اطلاعات تاریخی خود را در اختیار بهره­‌بردار جدید قرار بدهند؛ بلکه برای تجهیز هرچه بهتر و کامل‌تر این بنای تاریخی نیز همکاری خواهند کرد و اجازه خواهند داد که از کتب، اسناد، مدارک، تصاویر و اشیای قدیمی مرتبط با این خانه نیز استفاده شود.